Η άλλη θέαση ... το βιβλίο

Η άλλη θέαση ... το βιβλίο
Η θέαση που ήρθε η ώρα να δεις. Στείλτε email στο mariamarnelaki@gmail.com για να παραγγείλετε το βιβλίο

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Αυτό δεν είναι παραμύθι...


Αυτό δεν είναι παραμύθι …

Όχι τουλάχιστον από αυτά τα παραμύθια που ακούγαμε με θαυμασμό όταν ήμασταν παιδιά.
Ούτε από αυτά που διαβάζουμε ή διηγούμαστε στα δικά μας παιδιά σήμερα.

Είναι η ιστορία μιας γυναίκας, ενός άντρα, ενός οποιουδήποτε απλού, καθημερινού ανθρώπου  στη σημερινή κοινωνία. Nα … καλή ώρα σαν κι εσένα ίσως που τη διαβάζεις…

Πριν από κάμποσα χρόνια ένα παιδί γεννήθηκε σε μια ευκατάστατη μέση οικογένεια κάπου στην Ελλάδα. Θεωρητικά πολύ πιο «τυχερό» από άλλα φτωχά, πεινασμένα στόματα, καταδικασμένα να νιώσουν τη βία και την ανέχεια από πολύ νωρίς στη ζωή τους. Παιδιά σαν κι εκείνο, που γεννιόντουσαν την ίδια στιγμή, στην ίδια χώρα, αλλά με άλλη «χαρτωσιά» στα χέρια τους.

Η οικογένεια αυτή, όπως και πολλές πολλές άλλες, λειτουργούσε «άψογα» με βάση ηθικές αρχές, κοινωνικά καταξιωμένα πρότυπα και ρόλους καθορισμένους, ξεκάθαρους και αδιαμφισβήτητους. Ο πατέρας: κουβαλητής (βάρος-υποχρέωση, διαρκής αναζήτηση προσωπικής αξίας και φυσικών πόρων έξω από το σπίτι). Η μητέρα : κολώνα του σπιτιού (επίσης βάρος και υποχρέωση, αδυναμία οποιασδήποτε μετακίνησης ή αλλαγής εγκλεισμός μέσα στο σπίτι).

Τα όνειρα, οι απογοητεύσεις, η θλίψη υπήρχαν, αλλά ήταν όλα πολύ καλά κρυμμένα στα παλιά μπαούλα και τις σερβάντες, μαζί με τα καλοσιδερωμένα προικιά της γυναίκας – εκείνα τα προικιά που τα χάιδευε που και που στα κρυφά και αναπολούσε με δάκρυα στα μάτια τη χαμένη νιότη της. Κάποιες άλλες φορές τα όνειρα, οι απογοητεύσεις και η θλίψη του άντρα γίνονταν κοπριά και λίπασμα στα λουλούδια του κήπου που φρόντιζε, με αγάπη ομολογουμένως , ένας πατέρας φαινομενικά απόμακρος και αδιάφορος.

Η ζωή τους όλη μια αγωνία…οικονομίες για να φτιάξουν, να δημιουργήσουν ένα κεραμίδι για τα παιδιά τους και για τους ίδιους , ένα αποκούμπι και μια ασφάλεια για τα γεράματα. Τίποτα να μη λείψει ποτέ σε κανένα. Τίποτα να μη διεκδικήσει κανείς για τον εαυτό του. Πάντα για τους άλλους. Αυτή είναι η θυσία , η αξιοπρέπεια του άντρα-πατέρα-οικογενειάρχη και της γυναίκας- μητέρας-αγίας. Ζώντας κάπως έτσι μεγάλωσαν το παιδί εκείνο και το παρέδωσαν με περηφάνια στην κοινωνία, πειθήνιο, υπάκουο, μορφωμένο, τακτοποιημένο, βολεμένο…
Από εκείνο που κάθε γονιός θα καμάρωνε να είχε …


Η αλήθεια ήταν άλλη. Άλλο φαινόταν όμως κι άλλο ήταν. Το παιδί που δεν στερήθηκε ποτέ τίποτα από υλικά αγαθά,  έγινε ένας ακόμα ενήλικας που στερήθηκε τη χαρά της δημιουργίας. Έφηβος που έμαθε να συμβιβάζεται στην απογοήτευση και την ανία, με ανταμοιβή την αναγνώριση του «καλού παιδιού». Παιδί που πίστεψε ότι την αξία του μπορεί να τη βρει έξω από αυτό, στην αναγνώριση της κοινωνίας, στην επίτευξη ατελείωτων στόχων… και όχι στην πηγαία χαρά της ζωής.

«Μορφωμένο παιδί, έχει μυαλό , σπούδασε, είναι υπάλληλος και στέλεχος , παντρεύτηκε, έκανε δική του οικογένεια … όλα τα καλά και μπράβο του… χάθηκε να του μοιάσεις!» έλεγαν με ζήλια οι άλλοι γονείς, βιάζοντας να συγκρίνουν, να κατατάξουν, να ισοπεδώσουν τη μοναδικότητα της ύπαρξης…

Δεν το ρώτησε ποτέ κανείς αν μέσα του είναι ευτυχισμένο, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς, αλλά ούτε και το ίδιο δεν αναρωτήθηκε γι΄ αυτό! Και δεν ήταν ευτυχισμένο, δεν ήταν χαρούμενο, ούτε και ήρεμο. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να δυσανασχετεί και να τα βάζει με τη βαρετή δουλειά του, τους άδικους και καταπιεστικούς προϊσταμένους, τη ζωή που δεν του έδωσε ότι του άξιζε δικαιωματικά να πάρει, αυτό που θεωρούσε ότι του άξιζε αληθινά.

Κι όμως καμιά αδικία δεν υπήρχε σ΄ αυτό. Αυτό που δεν πίστεψε ποτέ, είναι ότι ο άνθρωπος δημιουργεί την πραγματικότητα και όχι η πραγματικότητα τον άνθρωπο. Ποτέ δεν αμφισβήτησε, ποτέ δε ρώτησε γιατί. Δε ζήτησε ποτέ εκείνο το παιδί την εσωτερική γαλήνη, δε ζήτησε ευτυχία, δεν ζήτησε δημιουργικότητα. Αυτό που ζήτησε, αυτό και πήρε : Ασφάλεια και βόλεμα, αλλά με τι τίμημα…

Τώρα μόνο, μετά από τόσα χρόνια βάρους και υποχρέωσης, το παιδί της ιστορίας μας κάνει δειλά βήματα στον κόσμο της δημιουργίας, νιώθει το πάθος στο να φτιάχνει και να δημιουργεί με τη φαντασία και τα χέρια του. Ακόμα το φοβάται όμως – φοβάται τη χαρά και τη δημιουργία… Οι φωνές μέσα του το παιδεύουν : «Δε θα κρατήσει πολύ, σύντομα θα το βαρεθείς. Γίνεται ένας αξιοπρεπής άνθρωπος σαν και εσένα να ασχολείται με τέτοιες γελοιότητες; Όλοι θα σε κοροϊδέψουν να το δεις! Σιγά και μην αξίζουν αυτά που φτιάχνεις!»

Κι όμως το παιδί – ενήλικας – έφηβος είναι εκεί , επιμένει … Αφοσιωμένο στη τέχνη του, εκείνη που τώρα τον κάνει ευτυχισμένο. Και βλέπει μπροστά του να διαλύεται ολοζώντανα το παραμύθι του «μορφωμένου πετυχημένου αξιοπρεπούς ανθρώπου» , την ώρα που χαμογελά όταν βγάζει τις μπογιές και τα νέφτια από τα χέρια του.

Ποιες φωνές θα επικρατήσουν ; Ποια θα είναι η συνέχεια ; Ποιος θα την αποφασίσει ;

Ποιος άλλος, παρά μόνο ο δημιουργός αυτού του παραμυθιού…

Μήπως όμως αυτή η ιστορία της ζωής αυτού του παιδιού είναι τελικά ένα «παραμύθι» ;

Μήπως η ζωή μας είναι το παραμύθιασμα που διαλέξαμε να πιστεύουμε ;

Μήπως το παραμύθι μας είναι η πραγματικότητα την οποία επιλέξαμε και δημιουργήσαμε και για την οποία αποποιούμαστε κάθε ευθύνη με κάθε τρόπο;

Μήπως είναι και το δικό σου παραμύθι;

Μπορείς αν θέλεις να το ξαναγράψεις, να το αλλάξεις, να φτιάξεις το δικό σου τέλος!
Το ερώτημα είναι πάντα ένα : Τολμάς ;

1 σχόλιο:

  1. Το να "τολμάς" να ξεκινήσεις την καταγραφή των σκέψεών σου και μετά να τις μοιραστείς με τους άλλους, είναι μεγάλο βήμα.
    Έτσι όλοι έχουμε ξεκινήσει. Ανάγκη δική μας ικανοποιήσαμε, ή είχε έρθει η ώρα της "γέννας".
    Καλό κουράγιο, Μαρία. Θα ψάχνουμε για τα "παραμύθια" σου. Υπάρχουν αρκετά μεγάλα "παιδιά" που θα τα χρειαστούν στο δρόμο των αντιστάσεων. Έλα και συ να κρατήσουμε απλωμένα τα χέρια μας και τις καρδιές μας για να στερεωθούν τα βήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή