Επιθανάτια εμπειρία

Πριν 2 χρόνια ξεκίνησα να μεταφράζω αυτή τη συνέντευξη από τα αγγλικά στα ελληνικά. Τώρα κατάφερα να την αποδώσω στα ελληνικά όπως ήθελα. Για μένα κάθε λέξη και κάθε πρόταση αυτής της κοπέλας είναι αληθινή έμπνευση και μεγαλείο. Μεγαλείο απλότητας και βιωματικής κατανόησης ... Τα έντονα γράμματα και τα κεφαλαία είναι όπως το πρωτότυπο.

Αξίζει να της δώσετε το χρόνο σας! Χαρείτε την έμπνευση και την ενδυνάμωση που απλόχερα μεταδίδει.

Περισσότερα στο http://anitamoorjani.com/

Μετάφραση συνέντευξης της Anita Moorjani

Η Anita Moorjani γεννήθηκε στη Σιγκαπούρη και έζησε στη Σρι Λάνκα μέχρι τα δύο της χρόνια. Η οικογένειά της μετακόμισε τότε στο Χονγκ Κονγκ όπου και  μεγάλωσε. Έμαθε να μιλά άπταιστα Shindi (ινδική διάλεκτος της εθνικότητας των γονιών της), Καντονέζικα και Αγγλικά, αλληλεπιδρώντας μέσα σε μία πληθώρα πολιτιστικών ιδιωμάτων. Φοίτησε σε Αγγλικά σχολεία του Χονγκ Κονγκ και αργότερα σπούδασε στην Αγγλία. Επέστρεψε στο Χονγκ Κονγκ για να αναλάβει σημαντική διευθυντική θέση σε μία Γαλλική εταιρεία μόδας. Λόγω της θέσης της ταξίδευε στον κόσμο χρησιμοποιώντας το πολυπολιτισμικό και πολύγλωσσο της υπόβαθρο σε ποικίλες επιχειρηματικές και κοινωνικές περιστάσεις. Το Δεκέμβριο του 1995, παντρεύτηκε τον σύζυγο και σύντροφο της ψυχής της, τον Danny, ο οποίος την αγαπάει απεριόριστα (υποστηρίζει δε ότι ακόμα την αγαπάει, παρ΄όλο που τώρα έχει μεταμορφωθεί σε ένα «αξιοπερίεργο ον» λόγω της επιθανάτιας εμπειρίας της).

Τον Απρίλιο του 2002 οι γιατροί διέγνωσαν ότι η Ανίτα έπασχε από κακοήθες λέμφωμα  (Hodgkin's Lymphoma). Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια μάχης με την αρρώστια, έπεσε σε κωματώδη κατάσταση και μεταφέρθηκε στην Εντατική Μονάδα τοπικού νοσοκομείου τον Φεβρουάριο του 2006 – οι γιατροί εκεί της είχαν δώσει λιγότερο από 36 ώρες ζωής.

Η ανέλπιστη θεραπεία της από τον καρκίνο και η απίστευτη επιθανάτια εμπειρία της δημιούργησαν τεράστιο ενδιαφέρον και παρουσιάστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δημοσιογράφος : Γεια σου Ανίτα. Χαίρομαι που μιλάμε ξανά. Έχουν περάσει μόλις μερικοί μήνες από την επιθανάτια εμπειρία και την ανάρρωσή σου και αναρωτιόμουν πώς είσαι, πώς αισθάνεσαι τώρα. Η δημοσιότητα και τα μμε έχουν επηρεάσει την ελευθερία των κινήσεων και γενικά την καθημερινότητά σου;

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, αισθάνομαι αληθινά υπέροχα. Δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω τόση ενέργεια ποτέ παλιότερα. Τα μμε και η δημοσιότητα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι αστεία. Μην νομίζετε ότι ο κόσμος με αναγνωρίζει με την πρώτη. Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει την ιστορία μου, αλλά οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως μοιάζω, γιατί είτε τη διαβάζουν στο internet, είτε έχουν ακούσει για εμένα στο ραδιόφωνο (είμαι κανονική διασημότητα στην Κινέζικη ραδιοφωνία!).

Όταν συστήνομαι όμως οι άνθρωποι αναφωνούν: «Ααα!! Εσύ είσαι λοιπόν η Ανίτα που πέθανε!»

Μία ακόμη διασκεδαστική πλευρά είναι ότι παίρνω πλέον πολλές προσκλήσεις να συμμετέχω σε πνευματικές συγκεντρώσεις. Αυτό που μ΄ αρέσει περισσότερο είναι ότι ο κόσμος συνεχώς με αγκαλιάζει. Όταν με συναντούν μου λένε: «πολύ συγκινήθηκα από την εμπειρία σου… μπορώ να σ΄αγκαλιάσω;» και βέβαια απαντώ «Ναι». Το λατρεύω αυτό το κομμάτι!

Δημ. : Έχεις γίνει ειδική στο να δίνεις «κυβερνοαγκαλιές» μέσα στο forum. Τώρα με το διαδίκτυο μπορείς να αγκαλιάσεις οποιονδήποτε όπου κι αν βρίσκεται στον κόσμο… Πες μας όμως, ποιο ήταν το πιο δύσκολο μέρος της προσαρμογής σου στην τρισδιάστατη πραγματικότητα αφότου επέστρεψες από την εμπειρία σου;

Αυτή είναι μία καλή ερώτηση. Το δυσκολότερο μέρος είναι ότι πλέον δεν μπορώ να δω αυτόν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που τον αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι άνθρωποι. Δεν βλέπω τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο όπως οι περισσότεροι και ούτε μπορώ να επεξεργαστώ πληροφορίες με τον ίδιο τρόπο όπως πριν. Δεν μπορώ. Μοιάζει σαν να έχω δει πέρα από τον φυσικό κόσμο και δεν μπορώ να επιστρέψω στον παλιό τρόπο σκέψης. Μερικές φορές νοιώθω ότι με παρεξηγούν. Ένας από τους φόβους μου είναι η μοναξιά αφού κανείς δεν θα με καταλαβαίνει.

Δημ. : Μπορώ να φανταστώ ότι μία αίσθηση μοναξιάς είναι δυνατόν να προκύψει από μία εμπειρία η οποία τόσο δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Μπορείς να μου πεις περισσότερα για το πώς αυτός ο καινούργιος τρόπος σκέψης επηρεάζει την πραγματικότητά σου στο υλικό επίπεδο;

Όταν ήμουν σε επιθανάτια κατάσταση, ένοιωσα σαν να ξύπνησα σε μία διαφορετική πραγματικότητα. Ένοιωσα ότι είχα βγει από την «ψευδαίσθηση» της ζωής. Από εκείνη την οπτική γωνία η υλική μου ζωή έμοιαζε σαν να ήταν μόνο το σύνολο και η κορύφωση των σκέψεων και πεποιθήσεών μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όλος ο κόσμος ήταν το αποκορύφωμα των συλλογικών σκέψεων και πεποιθήσεών, δηλαδή η συνένωση των σκέψεων και πεποιθήσεων του καθενός μας. Συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν ήταν στην πραγματικότητα αληθινό, όμως εμείς το κάναμε αληθινό με τα πιστεύω μας. Κατάλαβα ότι ακόμα κι ο καρκίνος μου δεν ήταν αληθινός, ήταν κι αυτός μέρος της ψευδαίσθησης, έτσι αν γύριζα στο σώμα μου δεν θα είχα πια καρκίνο.

Υπήρχε επίσης αυτή η απίστευτη κατανόηση του πώς όλα συνδέονται. Και πως ό,τι ένοιωθα μέσα μου επηρέαζε όλο το σύμπαν γύρω μου. Ένοιωσα ένα με τα πάντα. Ένοιωσα τη σύνδεση με κάθε ζωντανό οργανισμό. Και ακόμα ένοιωσα ότι όλο το σύμπαν είναι μέσα μου. Για μένα, αν εγώ είμαι χαρούμενη τότε και το σύμπαν είναι χαρούμενο. Αν αγαπώ τον εαυτό μου, τότε όλοι θα με αγαπούν. Αν έχω ειρήνη μέσα μου, τότε και όλο το σύμπαν είναι ειρηνικό. Και ούτω καθεξής.

Σε εκείνη τη διάσταση δεν υφίσταται η έννοια του χώρου και του χρόνου όπως την ξέρουμε με γραμμική έννοια. Όλα συνέβαιναν ταυτόχρονα. Είδα κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως προηγούμενη ζωή, είδα τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή (τον αδελφό μου στο αεροπλάνο και συζητήσεις των γιατρών με μέλη της οικογένειάς μου) και επίσης είδα να διαγράφεται και το μέλλον αυτής της ζωής. Κι όμως έμοιαζε σαν όλα αυτά να συνέβαιναν ταυτόχρονα και να τα ζούσα και ταυτόχρονα. Μόνο αφότου επέστρεψα συνειδητοποίησα ότι ο νους μου πρέπει να αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο του γραμμικού χρόνου, αλλά σε εκείνη τη διάσταση δεν υπήρχε καθόλου αυτή η αίσθηση. Ούτε η απόσταση ούτε και οι τοίχοι δεν μπορούσαν να με εμποδίσουν να βλέπω και να ακούω τα πάντα που αφορούσαν εμένα εκείνην τη στιγμή.

Τώρα, πίσω στην τρισδιάστατη ζωή, έχω την αίσθηση ότι οι συμπαγείς τοίχοι, η απόσταση και ο χρόνος είναι περιορισμοί που μπορεί κανείς να τους υπερβεί, και το μόνο που χρειάζεται γι΄αυτό είναι απλά μια αλλαγή «κατάστασης».

Δημ. : Μπορώ μόνο να φανταστώ το πώς μία τέτοια εμπειρία μπορεί να μπερδέψει το μυαλό σου! Μπορείς να μου πεις περισσότερα για το πώς η επιθανάτια εμπειρία σου επηρέασε τον τρόπο που σκέφτεσαι και επεξεργάζεσαι τις πληροφορίες τώρα; 

Λοιπόν, πρώτα από όλα, η άποψή μου για τον κόσμο κυριολεκτικά διαλύθηκε. Σ΄αυτούς τους μήνες, είχα τους γιατρούς να μου λένε ξανά και ξανά ότι αυτό που μου συνέβη είναι πέρα από κάθε λογική εξήγηση. Ιατρικώς δεν ήταν δυνατό. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως δισεκατομμύρια καρκινικά κύτταρα εξαφανίστηκαν μέσα σε μερικές μέρες. Από ιατρικής απόψεως, από όποια πλευρά κι αν το πιάσουν, έπρεπε να είχα πεθάνει. Τα ζωτικά μου όργανα είχαν καταρρεύσει. Είτε θα με σκότωνε ο καρκίνος, είτε τα φάρμακα, είτε τα δισεκατομμύρια των καρκινικών κυττάρων που εξαπλώνονταν πλημμυρίζοντας τα ήδη κατεστραμμένα όργανά μου – κάτι από όλα αυτά έπρεπε να με είχε σκοτώσει.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτό που συνέβη στο σώμα μου, δεν μπορώ να δω καμία φυσική αναπηρία με τον ίδιο τρόπο πια! Στο δικό μου μυαλό πλέον, δεν βρίσκω που θα μπορούσα να βάλω τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτού που μπορεί να διορθωθεί  ή να θεραπευτεί και αυτού που δεν μπορεί. Με ποια λογική θα μπορούσα τώρα να βγάλω αυτά τα συμπεράσματα; Σίγουρα όχι με βάση το ότι είναι «ιατρικώς» δυνατό! Δεν μπορεί πια αυτό να ισχύει στη ζωή μου. Η λέξη «αδύνατο» δεν σημαίνει τίποτα. Τα όρια του τι είναι δυνατό και εφικτό και τι όχι, είναι πολύ δυσδιάκριτα για μένα πλέον.

Αντιλαμβάνομαι τα πάντα στην πραγματικότητά μας, ακόμα και θέματα όπως η αρρώστια και τα γηρατειά, με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αμφισβητώ ό,τι θεωρείται «φυσιολογικό» ή «κανονικό». Για μένα τώρα, τα πάντα, μοιάζουν ανθρώπινο κατασκεύασμα, δηλαδή ένα ακόμα προϊόν των προσωπικών και μαζικών πεποιθήσεων .

Έχοντας την εμπειρία που έζησα, μοιάζει σαν τίποτα να μην είναι αληθινό, αλλά να υπάρχει κάθε μεμονωμένη δυνατότητα.

Τώρα ζω τη ζωή μου γνωρίζοντας ότι μπορώ να δημιουργήσω τη δική μου πραγματικότητα βασισμένη σε αυτές τις νέες αλήθειες έχω μάθει.

Δημ. : Αυτός είναι ένας πολύ δημιουργικός τρόπος να ζει κανείς. Θέλω να μάθω περισσότερα γι΄ αυτό που λες για τη διαμόρφωση της δικής σου πραγματικότητας , αλλά πριν το κάνω, και όσο μιλάμε ακόμα για το θέμα του φυσικού σώματος, ακούγεται σαν να μην βλέπεις την πρόκληση μιας αρρώστιας με τον ίδιο τρόπο – αλήθεια ακούγεσαι σαν να αισθάνεσαι «ανίκητη». Μπορείς να μας πεις περισσότερα γι΄αυτό ;

Πριν από την εμπειρία μου, ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους ήταν ο καρκίνος και η χημειοθεραπεία (είχα δει δυο ανθρώπους να πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας) ενώ είχα και χιλιάδες άλλες φοβίες. Είχα «εγκλωβιστεί» από τις φοβίες μου και βίωνα μια όλο και πιο περιορισμένη ζωή.

Η επιθανάτια εμπειρία μού δημιούργησε ένα τεράστιο κύμα εσωτερικής μετατόπισης της συνειδητότητάς μου. Ήταν σαν να είχα διεισδύσει σε μία πραγματικότητα πέρα από τη «λογική μου», ενώ το να ζει κάποιος με αυτή τη «λογική μου» ήταν σαν να ζει στην ψευδαίσθηση. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση αυτή, αλλά έμοιαζε σαν να κατασκευάσαμε αυτόν τον κόσμο με το μυαλό μας και αυτό ήταν η ψευδαίσθηση. Ένοιωσα σαν να πήγα πέρα από αυτό. Υπήρχε και η αίσθηση της ενότητας με ολόκληρο το σύμπαν – να γίνεσαι ένα με τον καθένα και το καθετί. Με πλημμύρισε επίσης μία χωρίς όρους ενέργεια αγάπης που περιστοίχιζε τα πάντα. Ήταν μία αγάπη χωρίς προϋποθέσεις και προσδοκίες, που δεν διακρίνει ούτε επικρίνει. 

Αυτή η παγκόσμια ενέργεια ήταν εκεί για μας , όποιοι ή οτιδήποτε κι αν ήμασταν. Ένοιωσα υπέροχα δυνατή και μεγαλοπρεπής. Και ζώντας αυτήν την κατάσταση επίγνωσης, πήρα την απόφαση να γυρίσω πίσω στη ζωή. Η απόφαση να επιστρέψω και να βιώσω τη ΖΩΗ σ΄αυτό το σώμα πάλι ήταν πολύ δυνατή. Βλέπετε, τη στιγμή που μου παρουσιάστηκε η επιλογή να ζήσω ή να πεθάνω, ΗΞΕΡΑ ότι από τη στιγμή που θα πάρω την απόφαση, ΤΙΠΟΤΑ έξω από τον εαυτό μου δεν θα μπορούσε να με σκοτώσει . ΤΙΠΟΤΑ. Και μόνο το γεγονός ότι μου παρουσιάστηκε η επιλογή και πήρα την απόφαση το έκανε πραγματικό. Από τη στιγμή που το αποφάσισα, κάθε κύτταρό μου ανταποκρίθηκε σ΄αυτήν την απόφαση και θεραπεύτηκα σχεδόν αμέσως.

Οι γιατροί συνέχισαν να κάνουν εξετάσεις , αλλά δεν μπορούσαν να βρουν κάτι. Κατάλαβα ότι ό,τι κι αν γινόταν μετά από αυτό – όλα τα τεστ, οι βιοψίες, τα φάρμακα κλπ κλπ – όλα γίνονταν για να ικανοποιήσουν τους γύρω μου, και παρ’ όλο που πολλά από αυτά ήταν πολύ μα πολύ επώδυνα, ΗΞΕΡΑ ότι θα ήταν εντάξει. Ο ανώτερος μου Εαυτός / Πνεύμα / Ψυχή / Σύνδεση με τα πάντα , όπως και αν θέλετε να το ονομάσετε, αυτό μου το κομμάτι αποφάσισε να συνεχίσει να ζει μέσα από αυτό το σώμα και τίποτα σ΄αυτό τον τρισδιάστατο υλικό κόσμο δεν μπορούσε να επηρεάσει αυτήν την απόφαση. Ένοιωσα ότι οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνεται στην πραγματική πραγματικότητα, υπερσκελίζει οποιαδήποτε ψευδαίσθηση κατασκευασμένη από το νου στον τρισδιάστατο κόσμο.  

Αυτή είναι η αίσθηση του ανίκητου. Η αίσθηση ότι τίποτα έξω από εμένα δεν μπορεί να με βλάψει.

Δημ. : Πιστεύεις ότι αυτή η αίσθηση μπορεί να κατακτηθεί από οποιονδήποτε, ή μήπως νοιώθεις ότι είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια επιθανάτια εμπειρία ή από κάποιους εκλεκτούς;

Πιστεύω σθεναρά ότι είναι κάτι που μπορεί να κατακτηθεί και από άλλους ανθρώπους. Σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι ξεχωριστή ή εκλεκτή ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ίσως για να συμβεί  κάτι τέτοιο να χρειάζεται κάποιος απλά να είναι στη σωστή «θέση» από ψυχολογικής άποψης στην υλική του ζωή.

Σίγουρα μοιάζει σαν ένα γεγονός που συνέβη σε εμένα τυχαία. Αλλά λάβετε υπόψη σας ότι είχα καρκίνο ήδη κοντά τέσσερα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων χρόνων άλλαξα δραματικά. Ζώντας με μια θανάσιμη αρρώστια σε σχετικά νεαρή ηλικία και βλέποντας τον εαυτό σου να λειώνει, αυτό αλλάζει τόσο εσένα όσο και την αντίληψή σου για τη ζωή. Δεν μπορεί να μην την αλλάζει. Αισθάνομαι ότι αυτά τα χρόνια έκανα φροντιστήριο, ακριβώς γι’ αυτού του τύπου την επιθανάτια εμπειρία που είχα.

Δεν ξέρω αν θα ήμουν αρκετά ώριμη συναισθηματικά για να μπορώ να χειριστώ μία τέτοια αλλαγή αν αυτή συνέβαινε νωρίτερα, όπως πχ αν δεν είχε προηγηθεί όλο αυτό το εσωτερικό συναισθηματικό και ψυχολογικό ξεκαθάρισμα μέσα μου, ζώντας με τον καρκίνο για περίπου τέσσερα χρόνια. Νοιώθω ότι είχα φτάσει σε ένα σημείο στη ζωή μου το oποίο επέτρεψε να γίνει αυτή η αλλαγή. Δεν ήμουν ιδιαίτερα προσκολλημένη σε οποιονδήποτε τρόπο σκέψης και είχα επίσης παραιτηθεί από το να επιθυμώ ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, ήταν σημαντικό για μένα το να φτάσω σ΄αυτό το επίπεδο.

Η επιθανάτια εμπειρία μού έδωσε αυτήν την τελευταία «ώθηση» που χρειαζόμουν προκειμένου να δω πέρα από αυτήν την πραγματικότητα. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι το σώμα μου δεν είναι ο αληθινός μου εαυτός και ότι ο καρκίνος δεν ήταν επίσης «αληθινός», τότε ήμουν σε θέση να δω πόσο πραγματικά αγαπιέμαι και να αναγνωρίσω το ίδιο μου το μεγαλείο. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ζήσω, το υλικό μου σώμα απλά αντανακλούσε αυτήν την «πρωτόγνωρη» κατάσταση.

Πήρα την απόφαση να γυρίσω πίσω όταν συνειδητοποίησα ότι ο παράδεισος δεν είναι ένα μέρος αλλά μία κατάσταση.

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι στην ίδια ακριβώς κατάλληλη εσωτερική θέση, ώστε να τους συμβεί μία τέτοια αλλαγή. Και δεν χρειάζεται να έχουν επιθανάτια εμπειρία για να συμβεί αυτό. Ίσως αυτό που όλοι χρειάζονται είναι να επαναφέρουν στη συνειδητότητά τους το τι είναι δυνατό. Και ίσως, και μόνο το γεγονός ότι κάτι τέτοιο συνέβη σ΄ εμένα, μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά, φέρνοντας μια τέτοια συνειδητοποίηση και στην δική τους πραγματικότητα.

Από τη στιγμή που οι άνθρωποι ανοίγονται στο να επεκτείνουν το νου τους και να αφήσουν τέτοια συμβάντα να μπουν στη δική τους πραγματικότητα, μπορεί να προκληθούν περαιτέρω εσωτερικές διεργασίες, οι οποίες θα επιτρέψουν μία τέτοια αλλαγή μέσα τους.  Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται όλοι να έχουν μία τόσο δραματική εμπειρία για να δουν τέτοια θαύματα να συμβαίνουν. Ίσως μόνο χρειάζεται να υπάρχει η προθυμία να αφήσει κανείς τις πεποιθήσεις που μπορεί να τον εμποδίζουν.

Από εκείνη την κατάσταση, όπου αυτή η ζωή έμοιαζε με ψευδαίσθηση δημιουργημένη από το συλλογικό νου και τις πεποιθήσεις, ήταν σαν η δυνατή προσκολλησή μας σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις να είναι αυτό που κρατάει στη θέση της αυτήν την ψευδαίσθηση. Ίσως η θέληση να δούμε και να αφήσουμε πεποιθήσεις που μας εμποδίζουν, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε γρηγορότερα , ως συλλογική συνειδητότητα (καλύτερος όρος θα ήταν «συλλογική α-συνειδητότητα» – γιατί εμείς οι άνθρωποι το κάνουμε αυτό ασυνείδητα).

Δημ. : Αυτό τώρα με φέρνει πίσω στην προηγούμενη ερώτησή μου. Πώς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας ;

Από την προοπτική της άλλης διάστασης, τίποτα δεν είναι αληθινό, μόνο οι πεποιθήσεις μας τα κάνουν να όλα φαίνονται αληθινά. Γνωρίζοντάς το πλέον, αναθεωρώ ό,τι πιστεύω, κρατώντας μόνο ό,τι με εξυπηρετεί στο να επεκτείνω τη ζωή μου και αφήνοντας στην άκρη ό,τι είναι περιοριστικό ή δεν με κάνει να νοιώθω θετικά με οποιονδήποτε τρόπο.

Ένοιωσα ότι από τη στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις ότι κάτι είναι εφικτό, αρχίζεις να το αφήνεις να μπαίνει στη συνείδησή σου και τότε είναι που αρχίζει να γίνεται αλήθεια για σένα. Όσο περισσότερο το πιστεύεις, τόσο περισσότερο γίνεται η αλήθεια σου. Αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο σημαντικό να πιστεύουμε σε θετικά πράγματα, αντί σε αρνητικά. Οτιδήποτε κι αν πιστεύεις, θα βρεις ότι έχεις δίκιο. Το σύμπαν έχει ένα τρόπο να σου παρουσιάζει ακριβώς αυτό που πιστεύεις. Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι υπέροχη, τότε έχεις δίκιο. Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι δύσκολη, τότε πάλι θα αποδειχτείς σωστός.

Η δική μου πρόθεση είναι να αναδείξω στο νου όλων των ανθρώπων το τι είναι ικανό το ανθρώπινο σώμα να κάνει, ώστε να το εντάξουν στο δικό τους σύστημα πεποιθήσεων. Όσο περισσότεροι άνθρωποι αρχίσουν να το πιστεύουν, τόσο περισσότερο θα αρχίσουμε να το βλέπουμε να συμβαίνει. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο το αποδεχόμαστε στο συλλογικό νου, τότε θα το βλέπουμε να υλοποιείται και σε φυσικό επίπεδο.

Για παράδειγμα, ένα θαύμα ορίζεται ως θαύμα ακριβώς γιατί είναι ένα γεγονός έξω από το σύστημα πεποιθήσεών μας. Από τη στιγμή που το βλέπουμε να συμβαίνει , τότε αρχίζουμε και να το πιστεύουμε. Από τη στιγμή που αρχίζουμε να το πιστεύουμε, τότε μπορεί να μπει στη συνειδητότητά μας και να συμβαίνει όλο και συχνότερα. Είναι τόσο απλό.

Δημ. : Σωστά… αν τα πιστεύω μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας, τότε σίγουρα είναι σημαντικό να πιστεύει κανείς σε θετικές ιδέες που μας εξυπηρετούν, αντί σε ό,τι δουλεύει εναντίον μας. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό σε ένα κόσμο που εμφανώς ξεχειλίζει από αρνητικότητα;

Θυμάστε ότι είπα προηγουμένως ότι ένοιωσα ότι το Σύμπαν είναι μέσα μου; Ο εξωτερικός κόσμος είναι μόνο μία αντανάκλαση του εσωτερικού μου κόσμου!

Πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι ο κόσμος είναι πολύ αρνητικός όμως αυτό δεν είναι ακριβώς η αλήθεια. Κοιτάξτε γύρω σας. ΤΑ ΠΑΝΤΑ υπάρχουν ταυτόχρονα σε αυτό το σύμπαν, το θετικό μαζί με το αρνητικό. Υπάρχει φτώχεια και πλούτος, υπάρχει αρρώστια και υγεία, υπάρχει αγάπη και φόβος και μίσος, υπάρχει ευτυχία και απόγνωση και ούτω καθεξής. Και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ περισσότερο αρνητικό παρά θετικό. Είναι μόνο γιατί εμείς επιλέγουμε να βλέπουμε τον κόσμο έτσι, ώστε μοιάζει να είναι περισσότερο αρνητικός. Και όσο περισσότερο επιλέγουμε να τον βλέπουμε μ΄αυτόν τον τρόπο και να του δίνουμε την προσοχή και την ενέργειά μας, τόσο περισσότερο το έλκουμε στις ζωές μας και το δημιουργούμε στη δική μας προσωπική πραγματικότητα.

Θυμηθείτε, εγώ πιστεύω ότι αυτή η πραγματικότητα δημιουργείται από τη συλλογική μας α-συνειδητότητα. Αυτό ένοιωσα ότι ξεπέρασα με την επιθανάτια εμπειρία μου. Καθένας από εμάς έχει ΠΑΝΤΑ την επιλογή να διαλέγει ό,τι θέλει να βλέπει και να πιστεύει ως πραγματικότητα.

Δημ. : Με αυτό το σκεπτικό, αν η ζωή κάποιου δεν είναι αυτή που θα ήθελε, πώς θα πρότεινες να την αλλάξει;

Ένα από τα πιο δυνατά πράγματα που αποκόμισα από την επιθανάτια εμπειρία μου είναι το πόσο πολύ με αγαπούν. Με αγαπούν άνευ όρων. Έτσι τώρα συνεχίζω να αγαπώ άνευ όρων τον εαυτό μου. Θα πρότεινα λοιπόν θερμά την εξάσκηση της άνευ όρων αγάπης προς τον εαυτό μας.

Θυμηθείτε, είπα ότι το σύμπαν είναι μόνο μία αντανάκλασή μου. Αν είμαι απογοητευμένη με τη ζωή μου, είναι ανώφελο να αλλάξω τα εξωτερικά στοιχεία χωρίς να κοιτάξω το τι συμβαίνει μέσα μου. Πολλοί από εμάς είμαστε πολύ αρνητικοί απέναντί μας. Είμαστε οι χειρότεροι εχθροί του ίδιου μας του εαυτού. Το πρώτο που συστήνω είναι να σταματήσετε να κρίνετε και να κατακρίνετε τον εαυτό σας για το που έχετε φτάσει μέχρι τώρα στη ζωή σας. Αν πιάνω τον εαυτό μου να είμαι συνεχώς απογοητευμένη από τους ανθρώπους και να τους κρίνω, είναι γιατί με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρομαι εσωτερικά στον εαυτό μου όλη την ώρα. Όσο περισσότερο αγαπώ χωρίς όρους τον εαυτό μου, τόσο ευκολότερο είναι για μένα να δω την ομορφιά σ΄αυτόν τον κόσμο και στους γύρω μου.

Αν μπορώ να αγαπώ τον εαυτό μου και να δω τη δική μου τελειότητα, τότε θα την βλέπω και σε άλλους! Κι όσο περισσότερο αγαπώ τον εαυτό μου, τόσο περισσότερη αγάπη θα έχω και για τους γύρω μου. Δεν είναι δυνατό να αγαπήσεις κανέναν περισσότερο από όσο αγαπάς τον εαυτό σου. Το να αγαπάς τον εαυτό σου δεν είναι εγωιστικό, όπως λανθασμένα πιστεύουμε. Το αντίθετο συμβαίνει.  Δεν μπορούμε να δώσουμε αυτό που δεν έχουμε.

Σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρισκόμαστε, αυτή είναι αποκορύφωση των σκέψεων και των πεποιθήσεων μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και μπορείς να την αλλάξεις. Θυμηθείτε, ανέτρεψα την πορεία του καρκίνου μου στο παρά πέντε. Ακόμα κι όταν οι γιατροί είπαν ότι είναι πολύ αργά, δεν ήταν ακόμα πολύ αργά. Το πρώτο πράγμα που πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει είναι ότι δεν είναι ΠΟΤΕ πολύ αργά για να κάνεις κάτι ή να αλλάξεις κάτι. Είναι σημαντικό να δούμε τη δύναμη που έχει η στιγμή στο παρόν στο να ανατρέψουμε τη ζωή μας.

Αν πιστεύετε ότι «το όμοιο προσελκύει το όμοιο» τότε σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να προσελκύσετε το καλύτερο για σας είναι το να αγαπάτε τον εαυτό σας μέχρι να είστε πλήρεις αγάπης. Τότε και μόνο τότε θα προσελκύσετε στη ζωή σας όλα όσα επιβεβαιώνουν αυτήν την πεποίθηση για τον εαυτό σας. Είναι τόσο απλό στ΄αλήθεια.

Όταν συνειδητοποιήσετε το δικό σας μεγαλείο, μόνο μεγαλείο θα προσελκύετε στη ζωή σας. Έτσι το βλέπω εγώ.

Δημ. : Μπορείς να μου πεις , πώς γίνεται να αγαπάει κανείς χωρίς όρους, σε ένα κόσμο που δεν δίνει πάντα αγάπη;

Πρώτα από όλα, θυμηθείτε πως νοιώθω ότι το σύμπαν είναι μόνο μία δική μου αντανάκλαση. Έτσι η άνευ όρων αγάπη δεν επεκτείνεται έξω στον κόσμο (ή στο σύμπαν), την άνευ όρων αγάπη την επεκτείνω εσωτερικά με κατεύθυνση προς τον εαυτό μου ! Κάθε μέρα, μαθαίνω να αγαπώ τον εαυτό μου χωρίς όρους.

Επίσης αφήστε με να σας εξηγήσω την διαφορά μεταξύ του να «δίνεις αγάπη» και του να «είσαι αγάπη».

Το να «δίνεις αγάπη» σημαίνει να προσφέρεις αγάπη στον άλλο είτε διαθέτεις αγάπη για τον εαυτό σου είτε όχι.  Σημαίνει το να δίνεις ό,τι ο εαυτός σου μπορεί να έχει ή και να μην έχει, για να δώσει. Αυτού του τύπου η προσφορά αγάπης μπορεί τελικά να σε στραγγίξει, γιατί δεν έχουμε πάντα ανεξάντλητα αποθέματα. Επόμενο είναι μετά να στρεφόμαστε προς τους άλλους για να γεμίσουμε τα αποθέματά μας, κι αν δεν είναι διαθέσιμοι, τότε σταματάμε να δίνουμε αγάπη, γιατί είμαστε εξαντλημένοι.

Από την άλλη, το να «είσαι αγάπη» σημαίνει να αγαπώ άνευ όρων τον εαυτό μου, τόσο που η αγάπη να ξεχειλίζει και οι πάντες γύρω μου να γίνονται αυτόματα αποδέκτες της αγάπης μου. Όσο περισσότερο αγαπάω τον εαυτό μου, τόσο περισσότερο ρέει η αγάπη προς τους άλλους. Μοιάζει σαν να είσαι ο ίδιος ένα μέσο για να ρέει μέσα από αυτό η αγάπη. Όταν αγαπιέμαι, δεν χρειάζομαι να δέχονται την αγάπη μου με συγκεκριμένους τρόπους. Δέχονται αυτόματα  την αγάπη μου, ως αποτέλεσμα του ότι εγώ αγαπάω τον εαυτό μου. Έτσι το να σταματήσω να είμαι αγάπη, για μένα , σημαίνει το να σταματήσω να αγαπάω τον εαυτό μου. Ως εκ τούτου δεν θα σταματήσω να αγαπώ, εξαιτίας κάποιου άλλου.

Δημ. : Τι θα πρότεινες σε κάποιον ώστε να βελτιώσει την δική του ενέργεια αγάπης;

Ο εσωτερικός μου διάλογος είτε ανυψώνει είτε μειώνει την ενέργεια που ακτινοβολώ προς τα έξω. Όταν ο εσωτερικός διάλογος στράφηκε εναντίον μου, εξάντλησε την ενέργειά μου με τον καιρό και αυτό ήταν η αιτία για την χειροτέρευση των εξωτερικών συνθηκών της ζωής μου.  Παρά το γεγονός ότι ήμουν πάντα αληθινά πολύ πολύ θετική προς τα έξω, ξέχειλη από χαρά και αγάπη κλπ και πάλι ο κόσμος μου διαλυόταν και εγώ ένοιωθα ακόμα περισσότερη εξάντληση και αρρώσταινα όλο και πιο πολύ.

Μερικές φορές όταν βλέπουμε κάποιον που είναι αληθινά θετικός και ξεχειλίζει από καλοσύνη και παρ΄όλα αυτά η ζωή του καταρρέει γύρω του, τότε μπορεί να σκεφτούμε  «κοίτα , το να είσαι θετικός και καλός δεν δουλεύει». Αλλά δείτε, εδώ είναι η παγίδα. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ τον εσωτερικό διάλογο αυτού του ανθρώπου. Δεν ξέρουμε τι λέει συνεχώς στον εαυτό του, μέσα στο κεφάλι του, κάθε μέρα που περνάει.

Θυμηθείτε, δεν υποστηρίζω την «θετική σκέψη» σε στυλ Πολυάννας. Το να σκέφτεσαι θετικά μπορεί να είναι κουραστικό, ενώ κάποιοι άνθρωποι σκεπτόμενοι θετικά καταπιέζουν ό,τι αρνητικό συμβαίνει. Και στο τέλος αυτό καταλήγει να είναι ακόμη πιο εξαντλητικό.

Αναφέρομαι στο νοητικό διάλογο με τον εαυτό μου. Οτιδήποτε  λέω στον εαυτό μου, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, μέσα στο κεφάλι μου. Είναι τόσο σημαντικό να μην έχω κριτική και φόβο στους δικούς μου νοητικούς διαλόγους με τον εαυτό μου. Όταν η εσωτερική φωνή μας λέει ότι είμαστε ασφαλείς, ότι αγαπιόμαστε δίχως όρους, ότι είμαστε αποδεκτοί, τότε ακτινοβολούμε αυτήν την ενέργεια προς τα έξω και αλλάζουμε και τον εξωτερικό μας κόσμο ανάλογα.

Επίσης πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε την τελειότητα στην κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή στο παρόν είναι τόσο δυνατή. Κάθε στιγμή έχει μέσα της την υπόσχεση, και κάθε στιγμή μπορεί να είναι ένα σημείο καμπής για την υπόλοιπη ζωή σου.

Συχνά με παρεξηγούν όταν λέω ότι κάθε στιγμή είναι τέλεια. Και ότι όλα είναι τέλεια. Οι άνθρωποι φοβούνται να δουν την τελειότητα σε μία κατάσταση που δεν είναι της αρεσκείας τους, με την σκέψη ότι το να δεις την τελειότητα σημαίνει ότι δεν θα αλλάξεις. Για εμένα το να δεις την τελειότητα δεν σημαίνει να παραμένεις στάσιμος. Σημαίνει το να αναγνωρίζεις την τελειότητα στη στιγμή , σε οποιοδήποτε σημείο του ταξιδιού μπορεί να βρίσκεται αυτή η στιγμή. Αυτό είναι το να βλέπεις την τελειότητα.

Δημ. : Τόσο δυνατό! Να μπορούμε να αλλάξουμε τον εξωτερικό κόσμο με ένα πολύ θετικό τρόπο, αλλάζοντας μόνο τον κόσμο μέσα μας με έναν εσωτερικό διάλογο θετικό και γεμάτο αγάπη προς τον εαυτό μας. Έτσι εξηγείται ξεκάθαρα η  φράση «Το Σύμπαν είναι μόνο η δική μου αντανάκλαση». Επίσης εξηγεί γιατί υπάρχει τόση αρνητικότητα στον κόσμο. Η αντανάκλαση των αρνητικών εσωτερικών διαλόγων όλων των ανθρώπων προβάλλεται προς τα έξω. Έτσι δεν είναι;

Ναι, ακριβώς αυτό νοιώθω. Να σας πω και το καλύτερο; Δεν χρειάζεται να πω τίποτα και σε κανένα για να τον κάνω να νοιώσει καλύτερα. Οι άνθρωποι γύρω μου αισθάνονται τη θετική μου παρουσία, μόνο και μόνο με το δικό μου εσωτερικό διάλογο αγάπης προς τον εαυτό μου. Δεν χρειάζεται να πείτε κάτι ιδιαίτερο. Θα προσέξετε ότι οι άνθρωποι προσελκύονται από τη θετική σας παρουσία και παίρνουν ενέργεια από τη δική σας. Ο θετικός εσωτερικός διάλογος βοηθάει στο να ανυψώσετε και τους άλλους γύρω σας ακόμα κι αν δεν τους λέτε κάτι , απλά και μόνο όταν σκέφτεστε με θετικό τρόπο για τον εαυτό σας!!!! Κι αυτό επειδή η ενέργεια ακτινοβολεί και ρέει προς τα έξω αγγίζοντάς τους!! Αυτός είναι ο λόγος που ο εσωτερικός διάλογος με αγάπη προς τον εαυτό είναι τόσο σημαντικός στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.

Έχετε προσέξει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν να φωτίζουν ένα δωμάτιο όταν μπαίνουν μέσα; Ή άνθρωποι που μπορεί να τους προσέξετε ακόμα και μέσα στο πλήθος, γιατί απλά ακτινοβολούν ενέργεια; Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολύ θετική και δυνατή εικόνα για τον εαυτό τους και ότι γι΄αυτούς «παίζουν» κάποια πολύ δυνατά προγράμματα εσωτερικού διαλόγου.

Τι λέμε μέσα μας στον εαυτό μας κάθε μέρα που περνά; Μήπως το μόνο που κάνουμε είναι να τον χτυπάμε και να τον καταδικάζουμε; Μήπως είμαστε υπερβολικά σκληροί μαζί του και γινόμαστε ο χειρότερος εχθρός μας; Αυτή είναι η πραγματική δουλειά!! Νοιώθω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε αλλάζοντας απλά τον εσωτερικό διάλογο, αγαπώντας τον εαυτό μας όλο και περισσότερο. Μετά , ακόμα και χωρίς να χρειάζεται να πούμε ή να κάνουμε οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, ολόκληρος ο εξωτερικός κόσμος αλλάζει ώστε να αντικατοπτρίζει αυτόν τον εσωτερικό κόσμο. Πραγματικά ο υλικός κόσμος και οι άλλοι γύρω μου αντικατοπτρίζουν τον εσωτερικό κόσμο.

Δημ. : Αναφέρθηκες πριν σ΄αυτό το αίσθημα της ενότητας. Η σύνδεση με τα πάντα και το Όλον που αισθάνθηκες όταν ήσουν σε επιθανάτια κατάσταση. Μπορείς να μας πεις περισσότερα γι΄αυτό το συναίσθημα;

Κατά τη διάρκεια της επιθανάτιας εμπειρίας μου ένοιωσα συνδεδεμένη με τα πάντα. Ήμουν τα πάντα και τα πάντα ήμουν εγώ. Είναι κάτι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω γιατί απλά δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις. Σαν να μην υπάρχει διαχωρισμός μέχρι που να έρθουμε στο υλικό επίπεδο και να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από το νου. Στην πραγματικότητα, αισθάνθηκα ότι ο διαχωρισμός ΕΙΝΑΙ ο νους.

Υπάρχει ΤΕΤΟΙΑ διαύγεια σ΄αυτήν την κατάσταση, αλλά με κάποιο τρόπο  αισθανόμουν ότι αυτή η διαύγεια δεν προερχόταν από το νου. Ήταν σαν κάποιος άλλος να έκανε την κατανόηση και να ήταν σε θέση να ταυτοποιήσει το νου ως ξεχωριστό, και το νου ως την αιτία της αποσύνδεσης από το παν το υπαρκτό. Ένοιωθα ότι το εγώ και ο νους ήμασταν ένα. Έτσι σ΄αυτήν την κατάσταση, η οποία είναι πέρα από το νου, δεν υπήρχε ούτε εγώ ούτε προσκόλληση. Κι όλα ήταν ένα. Η σύνδεση ήταν αισθητή με τα ΠΑΝΤΑ. Δεν υπήρχε διαχωρισμός και κριτική για ΚΑΝΕΝΑΝ και για ΤΙΠΟΤΑ.

Ένοιωθα σαν να υποφέραμε από τον  ίδιο το νου μας ο οποίος στρέφεται εναντίον του εαυτού του. Το να είσαι εγκληματίας ή ασθενής με καρκίνο προέρχονται και τα δύο από την ίδια αιτία. Όλα εκπορεύονται από την αρρώστια ή από το διαχωρισμό του νου. Ή από το πώς ο νους έχει ερμηνεύσει το διαχωρισμό.

Αν ξέραμε μόνο πόσο τέλειοι και μεγαλειώδεις είμαστε, δεν θα υπήρχαν ούτε φυλακές, ούτε νοσοκομεία. Η ατέλεια είναι η δημιουργία του νου. Και της κριτικής επίσης. ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι δημιουργία του νου. Ως υλικές ανθρώπινες οντότητες , χρειαζόμαστε να επεξεργαζόμαστε πληροφορίες μέσα από το νου μας. Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι ο διαχωρισμός, γιατί με αυτό τον τρόπο ο νους μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες. Αλλά πέρα από το νου, είμαστε ένα, είμαστε πλήρως και ολοκληρωτικά συνδεδεμένοι. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε ο νους μας . Είμαστε κάτι πολύ μα πολύ περισσότερο.

Παρ’ όλα αυτά, όταν ήμουν σ΄αυτήν την κατάσταση , ακόμα και αφού ένοιωθα ένα με τα πάντα, εντούτοις ήμουν σε θέση να αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως ξεχωριστή οντότητα από την ολότητα, σαν να είχα τη δική μου εξέλιξη.  Ήταν σαν να είχα αυτό το νου, που δεν είναι εγώ, αλλά με κάποιο τρόπο … είχα την υποχρέωση να «τον εξελίξω» όπως μπορούσα καλύτερα, αλλά ήμουν ΕΚΤΟΣ από το νου μου κοιτώντας τον. Όταν είμαστε στον υλικό κόσμο, είμαστε ΕΝΤΟΣ του νου μας κοιτώντας έξω. Τότε ο διαχωρισμός των πάντων γίνεται πραγματικός και  προφανής.

Όλα τα προβλήματα και τα θέματα του κόσμου ξεπηδούν από το δικό μας και το συλλογικό νου. Ο συλλογικός νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση στην οποία ζούμε, μαζί με τις συλλογικές του σκέψεις και πεποιθήσεις.

Πιστεύω όμως ότι πάντα έχουμε την επιλογή να δούμε μέσα και πέρα από αυτό και να δημιουργήσουμε διαφορετικά. Αν επιλέξω να το κάνω, τότε αυτοί που είναι γύρω μου επηρεάζονται ανάλογα. Μπορούμε να ζούμε σ΄αυτόν τον κόσμο, αλλά να μην επιλέγουμε να ζούμε στην ψευδαίσθηση που έχει δημιουργηθεί από όλους τους άλλους.

Δημ. : Μιλώντας για το νου, τι πιστεύεις για την τηλεπάθεια; Τη θεωρείς ένα είδος μεταφοράς πληροφορίας από νου σε νου;

Σίγουρα μοιάζει σαν να είναι κάτι πέρα από το νου και όχι από νου σε νου. Για μένα είναι η σύνδεση που έχουμε με τον καθένα μας όπως περιέγραψα παραπάνω, η σύνδεση με την ολότητα, με το παν το υπαρκτό.

Είμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους όταν είμαστε σε επαφή με αυτήν την παγκόσμια σύνδεση. Δείτε πως εγώ το καταλαβαίνω... Ας πούμε, λόγου χάρη, ότι μπορώ να επικοινωνήσω τηλεπαθητικά μ΄ εσένα. Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι έχω καθαρίσει το νου μου, τον έχω κάνει πιο διαυγή, έχοντας έτσι συνδεθεί περισσότερο με αυτήν την παγκόσμια ενότητα, και εσύ έχεις κάνει το ίδιο. Έτσι, εσύ και εγώ, προσεγγίζουμε με κάποιο τρόπο την ίδια πηγή πληροφορίας της «ενότητας». Ο λόγος όμως που μοιάζει τόσο με επικοινωνία από νου σε νου,  είναι γιατί εδώ στο υλικό επίπεδο, επικοινωνούμε και συνδεόμαστε στο επίπεδο του νου. Επειδή και οι δυο μας επεξεργαζόμαστε την ίδια πληροφόρηση στον ίδιο χρόνο από αυτήν την ίδια δεξαμενή ενότητας, όταν χρησιμοποιούμε το νου μας για να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλο αντιλαμβανόμαστε ότι και οι δύο μας έχουμε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Έτσι εμείς ερμηνεύουμε ότι οι διανοήσεις μας έχουν επικοινωνήσει τηλεπαθητικά. Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο μας έχουμε βουτήξει στην ίδια δεξαμενή «ενότητας» . Κάπως έτσι είναι για μένα.

Αυτός είναι ο λόγος που είναι σημαντικό να κρατάμε το νου μακριά από προσκολλήσεις, κάνοντάς τον όλο και πιο ανοικτό στο να είναι συνδεδεμένος με αυτήν την ενότητα. Οι άνθρωποι που είναι κατάλληλοι για μας, θα συνδεθούν μαζί μας γιατί θα είναι στο ίδιο επίπεδο διαύγειας και θα προσεγγίζουν την ίδια πηγή ενότητας από το ίδιο επίπεδο που είμαστε κι εμείς. Οι άνθρωποι που είναι κλειστοί περιπλανώνται τυλιγμένοι σε μία ομίχλη, πέφτοντας πάνω σε άλλους που είναι επίσης μέσα στην ίδια ομίχλη, και έτσι προχωράνε μπουσουλώντας και δεινοπαθώντας στη ζωή τους. Αντίθετα αυτοί που διαθέτουν διαύγεια και καθαρότητα, περπατάνε ακριβώς δίπλα από τους άλλους στην ομίχλη. Και κανείς δεν μπορεί να πέσει κατά λάθος πάνω τους, ή να τους βγάλει από το δρόμο τους, γιατί η ενέργειά τους είναι τόσο διάφανη και αιθέρια. Κάπως έτσι μου φαίνεται εμένα.

Δημ. : Θα ήθελα να εμβαθύνω στην ζωή σου, ίσως λίγο περισσότερο στο παρελθόν σου, στα πιστεύω σου, και στο πως ζεις τώρα. Στην επιθανάτια εμπειρία σου είπες ότι καταλάβαινες γιατί ήσουν αυτό που είσαι. Μπορείς να το αναλύσεις αυτό λίγο περισσότερο καθώς επίσης και το πολιτισμικό υπόβαθρο στο οποίο ανατράφηκες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που μπορεί να έχεις;

Βεβαίως. Είμαι πολύ-πολιτισμική και πολύγλωσση. Οι γονείς μου είναι από την Ινδία, γεννήθηκα στη Σιγκαπούρη, οι παππούδες μου έζησαν στη Σρι Λάνκα, αλλά εγώ μεγάλωσα στο Χονγκ Κονγκ και είχα βρετανική παιδεία. Επιπροσθέτως η δουλειά μου περιλάμβανε ταξίδια σε όλο τον κόσμο, μερικώς λόγω των γλωσσικών μου δεξιοτήτων.

Γεννήθηκα Ινδουίστρια, αλλά δεν εφαρμόζω τη θρησκεία αυτή. Πήγα σε ένα σχολείο με πολλές εθνότητες και ήμουν περιτριγυρισμένη από Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, Βουδιστές, Ταοϊστές και ούτω καθεξής, καθώς και από ανθρώπους που δεν ήταν καθόλου θρησκευόμενοι. Η θρησκεία δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου , γιατί το Χονγκ Κονγκ, όπου μεγάλωσα, είναι πολύ-πολιτισμικό. Οι πνευματικές πεποιθήσεις ήταν φιλοσοφία που οι άνθρωποι επέλεγαν να υφαίνουν διακριτικά μέσα στις ζωές τους.

Προσωπικά δεν έχω έντονες πεποιθήσεις οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος.

Όταν ακόμα σπούδαζα, ήμουν πολύ μπερδεμένη γιατί δεν μπορούσα να κατανοήσω τις ολοφάνερες αντιθέσεις  μεταξύ των διαφορετικών θρησκειών (γιατί είχα εκτεθεί σε πολλές θρησκείες), ενώ δεν μπορούσα να καταλάβω τις κατάφωρες διαφορές μεταξύ των θρησκειών και της επιστήμης. Δεν μπορούσα να καταλάβω να διδασκόμαστε ένα θέμα σχετικά με τη δημιουργία της ζωής στο μάθημα της θρησκείας, και μετά να μαθαίνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό , για το ίδιο θέμα, στο μάθημα της Βιολογίας.

Ξόδεψα πολλά χρόνια  ψάχνοντας για απαντήσεις στο μπέρδεμά μου, αλλά ποτέ δεν βρήκα κάτι που να με ικανοποιεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι την επιθανάτια εμπειρία μου. Τώρα δεν ψάχνω πλέον. Ακόμα δεν ξέρω όλες τις απαντήσεις, αλλά δεν αισθάνομαι την ανάγκη να ψάχνω άλλο. Ο θάνατος με έμαθε πώς να ζω τη ζωή.

Σε κάθε περίπτωση κατά τη διάρκεια της επιθανάτιας εμπειρίας μου, κατάλαβα τη σπουδαιότητα της πολύ-πολιτισμικότητάς μου, και κατάλαβα γιατί είχα εκτεθεί σε ακραίες καταστάσεις τόσο στην κουλτούρα όσο και στην εκπαίδευσή μου (ένας συνδυασμός Δυτικού και Ανατολικού πολιτισμού). Ήταν όλα πλέον τόσο μα τόσο ξεκάθαρα. Όταν μου δόθηκε η επιλογή να γυρίσω ή να μην γυρίσω πίσω, η αρχική μου σκέψη ήταν να πεθάνω, γιατί σ΄εκείνην την κατάσταση, δεν υπήρχε κανενός είδους προσκόλληση και ανάγκη.

Αμέσως όμως ακολούθησε η κατανόηση, η καθαρότητα του «Τώρα καταλαβαίνω! Άσε με λοιπόν να γυρίσω πίσω στη ζωή και να ζήσω πλέον με αυτήν την νέα κατανόηση!» Πραγματικά ένοιωσα ότι ο Παράδεισος είναι μία κατάσταση και όχι ένα μέρος. Αυτή η συνειδητοποίηση ήταν που με έφερε πίσω. Σε εκείνο το σημείο, ένοιωσα στα αλήθεια ότι σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα θα έπαιρνα τον «Παράδεισο» μαζί μου!

Επίσης ήταν πολύ ξεκάθαρο γιατί ο (πέρα για πέρα θαυμάσιος) σύζυγός μου είναι αυτός που είναι και γιατί είχαμε έρθει κοντά ο ένας στον άλλο. Κατάλαβα ότι είχαμε ακόμα πολλά να κάνουμε μαζί και ότι αν θα διάλεγα το θάνατο θα ακολουθούσε και εκείνος λίγο μετά, καθώς ο σκοπός μας ήταν πολύ συνδεδεμένος.

Έμοιαζε ακόμα ότι αν δεν γύριζα πίσω θα έχανα πολλά από τα δώρα που μου επιφύλασσε η ζωή, ως αποτέλεσμα του ποια είχα γίνει μέχρι εκείνο το σημείο της ζωής μου. Κατά κάποιο τρόπο ένοιωθα σαν …κάποιος να μου είπε… «Η δουλειά έχει γίνει . Η σκηνή έχει στηθεί . Τώρα πήγαινε και να ΕΙΣΑΙ». Οι λέξεις δεν είναι οι κατάλληλες , αλλά κάπως έτσι ήταν .

Δημ. : Στην επιθανάτια εμπειρία σου ανέφερες ότι πήρες μία «γεύση» μίας προηγούμενης ζωής. Μήπως αυτό που είδες ήταν εξαιτίας του Ινδουιστικού σου υπόβαθρου και της πίστης σου στην μετενσάρκωση;

Η αλήθεια να λέγεται, το ερμήνευσα έτσι (ως μία προηγούμενη ζωή), ακριβώς λόγω του Ινδουιστικού μου υπόβαθρου. Όμως το αισθάνθηκα όπως οτιδήποτε άλλο κι αν βίωνα σε εκείνην την διάσταση. Όλα συνέβαιναν ταυτόχρονα. Στην πραγματικότητα έμοιαζε σαν μία παράλληλη ζωή. Είδα και το μέλλον μου επίσης, αλλά κι αυτό έμοιαζε να είναι το ίδιο αληθινό. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, όλα  έμοιαζαν να συμβαίνουν ταυτόχρονα.

Υπάρχουν κάποιες πλευρές της εμπειρίας μου τις οποίες ούτε το δικό μου μυαλό μπορεί να συλλάβει πλήρως. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή το «μέλλον» θα μου δοθεί, επεκτείνοντας τη σκέψη μου ώστε να το συμπεριλάβει. Αυτό έχει να κάνει με την εντελώς διαφορετική αίσθηση του χώρου και του χρόνου σε εκείνη τη διάσταση. Έτσι, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, νοιώθω ότι για να το «πιάσουμε» πρέπει να αλλάξουμε την αντίληψη μας για το χρόνο. Σίγουρα δεν το αισθάνθηκα ως «διαδοχικές ζωές» ή «διαδοχικά γεγονότα» με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τις ζωές μας εδώ στο υλικό επίπεδο.

Την ώρα που έβλεπα το μέλλον μου και παρ΄όλο που μου εμφανίστηκε τόσο ξεκάθαρα μπροστά μου, ακόμα και τότε όμως ένοιωθα ότι είχα την ελεύθερη βούληση να μην το ακολουθήσω. Αυτό που έβλεπα ήταν το αποτέλεσμα του πώς θα εξελισσόταν η ζωή μου, αν συνέχιζα να «θυμάμαι το μεγαλείο μου» στην πορεία της. Αυτό είναι δυσκολότερο να εξηγηθεί, αλλά έμοιαζε σαν να υπήρχαν ατελείωτες πιθανότητες, πάντα όμως μπορούσα να διαλέξω αυτή που ήταν η απολύτως καλύτερη πιθανότητα για μένα, απλά επιλέγοντας πάντα να «θυμάμαι το μεγαλείο μου». 

Δημ. : Μπορείς να μας πεις λίγο περισσότερα για το πώς ζεις τώρα τη ζωή σου, τώρα που είσαι σε θέση να βλέπεις  «πέρα από την ψευδαίσθηση»;

Ένα από τα προβλήματα που έχω όταν προσπαθώ να εξηγήσω τι λέω είναι ότι η γλώσσα είναι τόσο περιορισμένη και ανεπαρκής. Είναι τόσο εύκολο να παρερμηνευτούν και να παρεξηγηθούν τα αληθινά αισθήματα την ώρα που μεταδίδονται.
Πρώτα από όλα, για μένα, ο πόνος είναι μία ψευδαίσθηση. Μακάρι να υπήρχε μία καλύτερη λέξη να χρησιμοποιήσω, γιατί αν, όταν είχα καρκίνο, οι άλλοι μου έλεγαν ότι αυτό ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση, θα απογοητευόμουν και θα θύμωνα ακόμα περισσότερο. «Αν είναι μόνο μία ψευδαίσθηση, τότε γιατί μοιάζει τόσο αληθινό για ΜΕΝΑ;» και «Ωραία, τώρα πως βγαίνω από την ψευδαίσθηση;» Έτσι μερικές φορές διστάζω να χρησιμοποιώ τη λέξη ψευδαίσθηση όταν οι άλλοι υποφέρουν. Μπορεί να προκαλέσει ακόμα περισσότερη απογοήτευση. Αλλά αυτή τη στιγμή, είναι η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ ότι περιγράφει αυτό που προσπαθώ να πω.

Όταν ήμουν άρρωστη, είχα σκεφτεί ότι ίσως η «ψευδαίσθηση» ήταν ότι βρίσκουμε αυτήν την άλλη διάσταση μόνο μετά θάνατον. Την ψευδαίσθηση μπορεί κανείς να τη δει από τον άλλο κόσμο και μόνο όταν είμαστε σ΄αυτόν τον κόσμο είμαστε «δεμένοι» στην ψευδαίσθηση. Όσο καιρό είμαστε σ΄αυτήν την διάσταση είναι η  πραγματικότητα για μας. Δεν θα το θεωρούσα ποτέ δυνατό το να μπορέσεις να δεις πέρα από την «ψευδαίσθηση» και την ίδια στιγμή να μπορείς να επιστρέψεις και να το εκφράσεις στο υλικό επίπεδο. Αλλά για να το κάνω αυτό και να γυρίσω πίσω και να ζήσω τη ζωή στο υλικό επίπεδο ξανά, έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη να δω τη ζωή εντελώς διαφορετικά από τους άλλους. Ίσως για μερικούς αυτό είναι δυσκολότερο. Είναι πιο εύκολο να μην γυρίσεις καν πίσω, από το να ζεις σε ένα κόσμο ανθρώπων που δεν βλέπουν τη ζωή μ΄αυτόν τον τρόπο. Όμως επειδή ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι τώρα, δεν μας εξυπηρετεί να ζούμε ή να βλέπουμε τη ζωή μ΄αυτόν τον τρόπο.

Όπως βλέπω τη ζωή τώρα, τίποτα δεν υφίσταται σ΄αυτόν τον κόσμο μέχρι να το φέρουμε στην συνειδητότητά / επίγνωσή μας. Τίποτα δεν υπάρχει μέχρι να το εκφράσουμε, είτε ως άτομα είτε ως σύνολο. Όσο περισσότερο επικεντρωθούμε σε κάτι, τόσο περισσότερο γίνεται πραγματικό σε υλικό επίπεδο. Ως σύνολο δημιουργούμε εξ ορισμού την πραγματικότητά μας, πιθανώς ακούσια, χωρίς να το γνωρίζουμε. Ως άτομα όμως, έχουμε πάντα την επιλογή να δημιουργούμε κάτι άλλο από εκείνο που δημιουργείται «εκεί έξω».

Τα προβλήματα που έχουμε τώρα, συμπεριλαμβανομένου και μεγάλου μέρους του πόνου που αισθανόμαστε, είναι γιατί δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό. Δεν έχω αδιάσειστες απαντήσεις γιατί δεν γεννιόμαστε μ΄αυτήν την επίγνωση. Αλλά είναι επίσης πολύ πιθανόν, αν το συνειδητοποιούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα να ερχόταν το χάος, γιατί ο κόσμος δεν έχει προετοιμαστεί να χειριστεί το γεγονός της  «μαζικής αφύπνισης από την ψευδαίσθηση». Όπως το βλέπω εγώ , ο τρόπος που βλέπουμε την υλική πραγματικότητα συλλογικά , έχει «τοποθετηθεί αντίστροφα» ήδη εξαρχής.

Αν συνέχιζα ακόμα να βλέπω τον κόσμο με τρισδιάστατη οπτική, βάζοντας την ύλη πάνω από τη συνειδητότητα, τότε θα έπρεπε να πάρω τοις μετρητοίς τα λόγια του γιατρού όταν έλεγε ότι δεν ήταν ιατρικώς δυνατόν τόσα δισεκατομμύρια καρκινικά κύτταρα να περάσουν μέσα από το σώμα που τα δημιούργησε μέσα σε τόσο λίγο χρόνο χωρίς να το σκοτώσουν. Και επίσης δεν ήταν ιατρικώς δυνατόν τόσα δισεκατομμύρια καρκινικά κύτταρα να «εξαφανιστούν» έτσι απλά, χωρίς να περάσουν μέσα από το σώμα. Κι αν έπρεπε να περιμένω ΠΡΩΤΑ τους επιστήμονες να έχουν απόδειξη, πριν ανακαλύψω ότι η συνειδητότητά μου υπερβαίνει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ υλικό , τότε ακόμα θα είχα καρκίνο!

Δημ. : Αυτό με οδηγεί στην ερώτηση για το προορισμό σου.  Θα έλεγες ότι ο προορισμός σου τώρα είναι μόνο το να είσαι εδώ εκφράζοντας τον εαυτό σου στο υλικό επίπεδο ή υπάρχει κάτι περισσότερο;

Για μένα, ο προορισμός μου είναι να ΕΙΜΑΙ. Κι αυτό είναι διαφορετικό από το να είμαι ΕΔΩ. Η εστίαση είναι διαφορετική. Όταν εστιάζεσαι στο να είσαι εδώ, τότε μπορεί και να χαθούμε εδώ. Ο υλικός κόσμος είναι γεμάτος από «τις εκδοχές των άλλων» για τη ζωή. Όταν όμως ο προορισμός σου είναι να ΕΙΣΑΙ, τότε αυτό σημαίνει να είσαι ΕΣΥ και να συμμετέχεις μόνο στην ΔΙΚΗ ΣΟΥ έκδοση της ζωής (ή να δημιουργείς τη δική σου έκδοση της ζωής).

My purpose is to be as much me as I can be!
Ο σκοπός μου είναι να είμαι ο εαυτός μου όσο περισσότερο μπορώ!

Πριν από την εμπειρία μου, συνήθιζα να ψάχνω τον προορισμό μου εξωτερικά. Μετά όμως, ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από εμένα. Και δεν υπήρχε τίποτα να επιδιώκω. Το μόνο που έπρεπε, ήταν να είμαι κι όλος ο εξωτερικός κόσμος θα έμπαινε στη θέση του.

Δημ. : Μπορείς να μας πεις λίγο περισσότερα για τη διαφορά μεταξύ του να ψάχνεις τον προορισμό σου εξωτερικά (που ήταν αυτό που συνήθιζες να κάνεις) και του να «είσαι» απλά , που είναι αυτό που κάνεις τώρα;

Όταν «ψάχνουμε» εξωτερικά, τότε βλέπουμε τον κόσμο ανταγωνιστικά και περιορισμένα, χρησιμοποιώντας εξωτερικά κριτήρια για να κρίνουμε τα επιτεύγματά μας. Εδώ κρύβεται η ψευδαίσθηση, για μένα. Δεν υπάρχει περιορισμένο απόθεμα «ύπαρξης». Εμείς μετράμε την «ύπαρξή μας» με την επίτευξη των στόχων μας. Εγώ δεν το κάνω αυτό και το ίδιο και οι περισσότεροι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Η πρότασή μου είναι να μετατοπίσετε το επίκεντρο της θέασής σας. Δείτε το μεγαλείο στην ύπαρξή σας είτε είστε πλούσιος ή φτωχός, ανάπηρος ή όχι , μαζί με αυτόν που αγαπάτε ή μόνοι και ούτω καθεξής.

Είμαι απλά επικεντρωμένη τώρα στο να είμαι και είμαι τώρα ο δημιουργός της ζωής μου, ο καλλιτέχνης αν θέλετε, της δικής μου ζωής. Δεν με ενδιαφέρει πλέον να σκέφτομαι τον εξωτερικό ανταγωνισμό. Κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός, με μοναδικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ταλέντα. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να εκφράσω τη δική μου «ύπαρξη» και «μοναδικότητα». Ένας αληθινός καλλιτέχνης δεν νοιάζεται πραγματικά αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να ζωγραφίζει τόσο καλά ή ακόμα καλύτερα από αυτόν. Είναι τόσο απασχολημένος με το να εκφράζει τον εαυτό του και το μόνο που κάνει είναι να εκφράζει την εσωτερική του ομορφιά, την οποία μοιράζεται με τον κόσμο. Όσο περισσότερη εσωτερική ομορφιά ξεσκεπάζεις και εκφράζεις , τόσο το Σύμπαν συμμετέχει σ΄αυτό και το αντανακλά πίσω σε εσένα.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του να «είσαι» και του να «επιδιώκεις να είσαι».

Δημ. : Πιστεύεις ότι αυτό που συνέβη σε εσένα μπορεί να επιτευχθεί από τον καθένα;

Δεν μπορώ να είμαι βέβαιη, αλλά σίγουρα μοιάζει σαν να μπορεί να γίνει. Δεν αισθάνομαι σε καμιά περίπτωση «επίλεκτη» ή πιο μοναδική από οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη. Αισθάνομαι ότι μπορώ άραγε να «ξαναδημιουργήσω» αυτήν την κατάσταση τώρα που την έχω βιώσει; Η απάντηση θα ήταν ναι. Τώρα πλέον ζω τη ζωή μου από αυτήν την κατάσταση.

Με άλλα λόγια, έτσι όπως το βλέπω εγώ, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Και καθένας από μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες διαφορετικά. Κάποιοι από εμάς είναι πιο λογικοί, κάποιοι από εμάς είναι δημιουργικοί, κάποιοι από εμάς πιο επιστημονικοί,  άλλοι βασίζονται στη θρησκεία για τις απαντήσεις που θέλουν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τελικά δεν έχει σημασία. Είμαστε όλοι μοναδικοί. Έχω μία μέθοδο επεξεργασίας και έκφρασης που μπορεί να μην ταιριάζει σε πολλούς ανθρώπους. Είμαι αποκλειστικά το προϊόν της δικής μου κατάστασης ζωής.

Παρ΄όλα αυτά, πιστεύω σθεναρά ότι με οποιονδήποτε τρόπο κι αν ερμηνεύει κανείς τις πληροφορίες της ζωής του, θα πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος που να τον εξυπηρετεί, διευρύνοντας τον ίδιο και τις απόψεις του για τον κόσμο (χωρίς να  περιορίζει την ύπαρξη και την ποιότητα της ζωής).

Οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε κι αν είσαι , άνοιξε τον εαυτό σου στην δυνατότητα ότι ίσως η ζωή μπορεί να γίνει διαφορετική, αν σκεφτείς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεσαι τώρα.

Αν αυτό που συνέβη σ΄ εμένα, αν αυτό μπορούσε να συμβεί σε ένα άτομο, γιατί να μην μπορεί να συμβεί σε όλο και περισσότερα; Είναι δυνατόν εμείς ως συλλογική συνειδητότητα να το επιτρέψουμε; Πώς μπορούμε να διευρύνουμε τους εαυτούς μας ώστε να το επιτρέψουμε να συμβεί;

Δεν έχω τις απαντήσεις για κανέναν άλλο εκτός από εμένα, γιατί ξέρω μόνο πως εγώ επεξεργάζομαι πληροφορίες. Μπορώ να κατανοήσω μόνο πως εγώ επιτρέπω τέτοια πράγματα να μου συμβαίνουν.

Ακόμα και στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα, το μόνο που μπορώ να δω είναι η τελειότητα εδώ που βρίσκομαι. Αναγνωρίζω την τελειότητα στο να μην ξέρω τις απόλυτες απαντήσεις, στο να κάνω το δικό μου προσωπικό ταξίδι διεύρυνσης του εαυτού μου και στο να βιώνω όλο και περισσότερες εμπειρίες κάθε μέρα. Όσο περισσότερο εκφράζω τον εαυτό μου, τόσο περισσότερο αισθάνομαι συνδεδεμένη με το σύμπαν.

Αισθάνομαι ότι η προσκόλληση σε πεποιθήσεις και η απροθυμία μας να αποδεσμευτούμε από αυτές και να δούμε τα πράγματα με κάποιο άλλο τρόπο, είναι οι αιτίες που κρατάνε τη συλλογική συνειδητότητα πίσω. Αλλά όπως και να το κάνεις , αυτό είναι μόνο ο τρόπος που εγώ βλέπω τα πράγματα! 

Δημ. : Μπορείς να επεκταθείς στο τι εννοείς με το ότι η προσκόλληση των ανθρώπων σε πεποιθήσεις και η απροθυμία τους να αποδεσμευτούν από αυτές, είναι ίσως οι αιτίες που μας κρατάνε πίσω ως συλλογική συνειδητότητα;

Οι «υλικές» μας ζωές έχουν κτιστεί γύρω από πράγματα που μοιάζουν να είναι με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Λάβετε υπόψη όμως, ότι οι άνθρωποι εξαρτώνται από το να είναι τα πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Βιοποριστικά εξαρτάστε από αυτό. Ο πλούτος , η καλοπέραση και η ασφάλειά μας εξαρτώνται από αυτό.

Οι ανθρώπινες ζωές είναι «δομημένες» πάνω σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις και οι ζωές δουλεύουν μέσα στο γενικότερο πλαίσιο όλων όσων πιστεύουν ότι αυτές είναι αληθινές. Αν καθένας γύρω σας πιστεύει σε κάτι, μάλλον θα το πιστέψετε και εσείς και θα το θεωρείτε σαν να είναι αλήθεια. Κι η ζωή σας εξελίσσεται, όπως και η συλλογική συνειδητότητα, βασιζόμενη σε αυτές τις υποτιθέμενες «αλήθειες». Αυτός ο τρόπος ύπαρξης έχει συνεχιστεί για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Δίνει το αίσθημα ότι είσαι σταθερός, με γερά θεμέλια. Σ΄εκείνην την τετραδιάστατη κατάσταση, ένοιωθα ότι αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε αυτήν την τωρινή πραγματικότητα – αυτήν την «ψευδαίσθηση». Με το να πιστεύουν όλοι τα ίδια πράγματα. Αυτό από μόνο του, το κάνει αληθινό για τη συλλογική συνειδητότητα.

Αν εμείς, ως συλλογική συνειδητότητα, πιστεύαμε σε κάτι τελείως διαφορετικό, τότε ο κόσμος θα ήταν η αποκορύφωση εκείνης της διαφορετικής συλλογικής πεποίθησης. Από αυτήν την άποψη, έμοιαζε ότι η συλλογική μας πεποίθηση έχει δημιουργήσει αυτήν την «ψευδαίσθηση» της αλήθειας.

Θα ήθελα να προσθέσω ωστόσο, ότι ίσως με τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος είναι τώρα δομημένος, απλά δεν είναι ακόμα έτοιμος να γνωρίσει όλη την αλήθεια. Η ανθρωπότητα δεν είναι έτοιμη για να διαλυθεί η «ψευδαίσθηση». Τα πάντα μένουν στη θέση τους, με το να πιστεύουν και σκέπτονται όλοι με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Αν ερχόταν κάποιος που θα μπορούσε να δει πέρα από αυτή την «ψευδαίσθηση», είναι ευκολότερο γι΄αυτούς που ζουν ακόμη μέσα στην ψευδαίσθηση να «πυροβολήσουν» τον αγγελιαφόρο, από το να αλλάξουν την «ψευδαίσθηση». Σίγουρα θα δημιουργούταν τεράστια αβεβαιότητα και χάος. Δεν μπορεί να γίνει αυτό μέσα σε μία νύχτα. Η ανθρώπινη συλλογική ασυνειδητότητα δεν μπορεί να το δεχτεί. ΤΑ ΠΑΝΤΑ θα έπρεπε να τα δούμε διαφορετικά αν οι άνθρωποι έβλεπαν την ψευδαίσθηση μέσα με μία νύκτα, και αυτό θα δημιουργούσε ΧΑΟΣ , και όχι αγάπη και ειρήνη (αυτά που προσπαθούν να φέρουν όσοι βλέπουν πέρα από την ψευδαίσθηση). Κάθε σύστημά μας, το ιατρικό, το δικαστικό, το εκπαιδευτικό, το θρησκευτικό σύστημα, όλα θα έπρεπε να ανακαινιστούν και να επαναξιολογηθούν ΠΛΗΡΩΣ. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα σε μια στιγμή.

Εντούτοις, όσοι βλέπουν πέρα από την ψευδαίσθηση, το αναγνωρίζουν αυτό. Και εστιάζονται στο να δημιουργήσουν μία πραγματικότητα για τους ίδιους βασιζόμενοι στις δικές τους αλήθειες, αντί να βασίζονται σε ό,τι έχει δημιουργηθεί από τη συλλογική ασυνειδητότητα.

Το σύμπαν αλλάζει στο ρυθμό που είναι ικανό να αλλάξει και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όσοι βλέπουν πέρα από την ψευδαίσθηση μπορούν να δουν και την τελειότητα στο να είναι απλά «έτσι» τα πράγματα. Ο αποκαλούμενος «αλληλοσπαραγμός» και οι πόλεμοι, το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, οι ανακολουθίες στη θρησκεία και τις επιστήμες, είναι φυσικά επακόλουθα της συνειδητότητας που αφυπνίζεται και αρχίζει να βλέπει πέρα από αυτήν την ανθρώπινα κατασκευασμένη ψευδαίσθηση της συλλογικής ασυνειδητότητας.

Τα πάντα συμβαίνουν με τέτοιο ρυθμό ώστε να μπορεί να τα χειριστεί η εύθραυστη συλλογικότητά μας. Όπως είναι ο κόσμος τώρα δεν είναι προσαρμοσμένος να αντιμετωπίσει την ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Η συλλογικότητα δεν φαίνεται ακόμα έτοιμη να το χειριστεί. Μπορεί και να μην γίνει ποτέ. Μπορεί όσο είμαστε εδώ, να είμαστε προορισμένοι για να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σ΄αυτό το επίπεδο. Εντούτοις για μένα, η ικανότητα να ζεις πέρα από την ψευδαίσθηση είναι σίγουρα κάτι που μπορεί να κατακτηθεί από κάθε μεμονωμένο άτομο, μόνο όμως αν επιλέξει να το κάνει.

Δημ. : Αν υπήρχε ένα μήνυμα από την επιθανάτια εμπειρία σου που θα ήθελες όλοι να μπορούσαν να το ξέρουν ή να το καταλάβουν, κάτι που θα ήθελες να το φωνάξεις και να το ακούσουν όλοι, τι θα ήταν αυτό;

Θα ήθελα Ο ΚΑΘΕΝΑΣ να γνωρίζει ότι κάθε κομμάτι του είναι μεγαλειώδες. Το εγώ σου. Το μυαλό σου. Η διάνοιά σου. Το σώμα σου. Το πνεύμα σου. Η ψυχή σου. Όλα αυτά είναι αυτός που είσαι. Ένα πανέμορφο προϊόν της δημιουργίας αυτού του Σύμπαντος. Κάθε κομμάτι σου είναι τέλειο. Είσαι ήδη όλα όσα χρειάζεσαι να είσαι. Εμείς το κάνουμε τόσο περίπλοκο. Αλλά δεν είναι.

Αν η θρησκεία σε κάνει να αισθάνεσαι υποδεέστερος του Θεού, τότε ή την έχεις παρερμηνεύσει, ή δεν κάνει και τόσο καλή δουλειά διδάσκοντάς σου την αλήθεια. Αν ένας Γκουρού ή ένας Δάσκαλος ή ένας Αρχηγός σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι «ακόμα» φωτισμένος και ότι έχεις ακόμα πολλά να «μάθεις», να «αφήσεις», να «απελευθερώσεις» πριν να φτάσεις εκεί, τότε ή δεν σε διδάσκουν ποιος είσαι, ή εσύ τους έχεις παρερμηνεύσει.

Ο μεγαλύτερος και ο περισσότερος πόνος πηγάζει από το αίσθημα του «είμαι κατώτερος από…». Δεν είμαστε κατώτεροι από ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ Η΄ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ!! Είμαστε ολοκληρωμένοι!

Το ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ που χρειάζεται να μάθετε είναι ότι ΕΙΣΤΕ ήδη αυτό που προσπαθείτε να φτάσετε!!

Απλά εκφράστε αυτό που είστε αφήνοντας, παραδίδοντας στον κόσμο τη μοναδικότητά σας!! Αυτός είναι ο λόγος που φτιαχτήκατε με τον τρόπο που είστε και αυτός είναι ο λόγος που είστε εδώ στον υλικό κόσμο!!

Δημ. : Σε ευχαριστώ τόσο πολύ Ανίτα που βρήκες το χρόνο να μας απαντήσεις αυτές τις ερωτήσεις, περιγράφοντάς μας σε βάθος την ιστορία σου. Δεδομένου όλου αυτού του παγκόσμιιου ενδιαφέροντος που προκαλεί η επιθανάτια εμπειρία σου , πιστεύω ότι αυτά που είπες είναι εξαιρετικά χρήσιμα στο να μας βοηθήσουν να ξεκαθαρίσουμε την πολυπλοκότητα της ύπαρξής μας. Έχεις την αγάπη και την υποστήριξή μας στην προσπάθεια διάδοσης των μηνυμάτων της επιθανάτιας εμπειρίας σου.