Τα αιτήματα του πυρός

    

            - Σώπα ρε ...

         καλά είναι εδώ...

    - Ναι ... αν είσαι σκλαβάκι καλά είναι...

Αλλά εγώ δεν είμαι , σηκώνω το κεφάλι, ατενίζω τον συννεφιασμένο ορίζοντα πάνω από το γκρίζο της πόλης, βλέπω το χιόνι που πέφτει ακατάπαυστα και λαχταρώ να νιώσω την παγωμένη ανάσα του βοριά  και  να χορέψω με τις χιονονιφάδες.

Γύρω μου σκεβρωμένα σώματα και σκυμμένα κεφάλια. H rat race δεν βλέπει, δεν υπάρχει, έχει σκύψει το κεφάλι και δουλεύει, κάνει πώς δουλεύει, ανακατεύει τα χαρτιά, χτυπάει τα πλήκτρα και αναστενάζει, γρυλίζει, γκρινιάζει, λιώνει και σαπίζει ... Η ματιά ξέθωρη, άχρωμη, άψυχη... Η rat race έχει πεθάνει και δεν το ξέρει...

Εγώ βλέπω καθαρότερα, νιώθω την αποφορά και πνίγομαι, κι όμως εδώ ακόμα μέλος της rat race...

Η φωτιά στο κέντρο της ύπαρξής μου πυρώνει τα κάρβουνα ... Θυμός , πείσμα και δύναμη φλέγει άκαυστα τα σωθικά μου. Την αδικία, την αναξιότητα, τη χαμερπή και γλοιώδη συμπεριφορά δεν την ανέχομαι. Στην τρύπα της rat race όλα είναι φριχτά διαστρεβλωμένα και η ουτοπία της έκφρασης του εαυτού είναι υπαρκτά πλέον για μένα, η μόνη ορατή και βέβαιη έξοδος.

Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, μόνο να εκφράσω τον εαυτό μου, το είναι μου, τη δύναμή μου. Θέλω να κοιτάζω περήφανα, μακριά πέρα από την κοντοθωριά του ποντικού , εκεί που μόνο οι αετοί ανοίγουν τα φτερά τους κι αχόρταγα γεύονται τους ορίζοντες. Ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν γίνει μακρινή ανάμνηση καθώς τα πόδια μου γειώνονται βαθιά, γίνονται ρίζες που τρέφονται με τους χυμούς της Γης. Ακόμα και η ακαταμάχητη ορμή των υδάτων της ηδονής τιθασεύεται μπρος στη φωτιά μου, γίνεται το νερό που γυρίζει το μύλο της δύναμής μου, φουντώνει μόνο τη φλόγα μου … Δεν υποτάσσομαι πλέον στα πάθη, τα χρησιμοποιώ σαν εφαλτήρια μιας άλλης διάστασης.

Είμαι ήλιος, φωτίζω τον κόσμο με την ύπαρξή μου. Η κριτική δεν αντέχει τη λάβρα της ζωντάνιας μου. Ποιος τολμά να αμφισβητήσει το είναι μου? Αυτό που με δύναμη και πάθος γνωρίζω και βλέπω... η μοναδικότητα της παθιασμένης ύπαρξης, της Ζώσας Ιερής Στιγμής , της ζωής αυτής της ψυχής που δεν αφήνει τίποτα δίπλα της ανεπηρέαστο από την πύρινη ύπαρξή της.

Μάθετε τα όριά σας φίλοι μου, εδώ υπάρχω και δρω εγώ και χώρος για εξουσιαστές ή θύματα δεν υπάρχει. Δεν θα με μειώσετε, δεν θα με υποτιμήσετε, γιατί η αποκοτιά αυτή θα σας χρίσει βέβαιους υποψήφιους της μήνης μου, μετανιώνοντας την ώρα και τη στιγμή που με βλάψατε.

Σε σας απευθύνομαι, στον προγραμματισμένο νου, στα γρανάζια του μυαλού μου, στις υστερικές υποπροσωπικότητες και στους συνεπακόλουθους καθρέπτες του ματριξ, σε εκείνες που απειλούν ύπουλα να αναλάβουν τα ηνία, με την αυτοορισμένη αναξιότητα και ανικανότητα, τη δειλία, τις ενοχές και τους φόβους επαναλαμβανόμενων βιωμάτων .

Θα με ακούσετε θέλετε δεν θέλετε! Δεν σας φοβάμαι πια και γι’ αυτό όσο κι αν προσπαθείτε εσείς να κρυφτείτε, σας βγάζω στο καυτό φως της ύπαρξής μου και εκεί διαλύεστε, εξατμίζεστε, δίνοντάς μου πίσω την ενέργεια που σας επέτρεψα να μου υφαρπάξατε. Τώρα πια μπορώ και μόνο για να λάμπω ακόμα περισσότερο και καθαρότερα.

Δίπλα μου αντέχουν να στέκονται λίγοι άνθρωποι φωτιές, εκείνοι που αντέχουν να με κοιτάνε με περήφανη όψη , με καθάρια ματιά, υποβάλλοντας τα σέβη στη κοινή μοναδικότητά μας… 

Με αυτούς μπορώ να συνυπάρχω υφαίνοντας ένα πολύχρωμο ιστό πολυπλοκότητας και πολυποικιλότητας.

Η Μεγάλη Μητέρα ηδονίζεται με την άφαντη ποικιλία με την αξιοθαύμαστη πολυπλοκότητα , γιατί μόνο εκείνη βλέπει και ξέρει τη Μεγάλη Εικόνα και τη Διασυνδετικότητα που είναι απείρως ακατανόητη για τα πλάσματά της. Θέλω να είμαι Διαμάντι στο πέπλο της και να αστραποβολώ το μεγαλείο της.

Ορκίζομαι δεν θα στερήσω τον κόσμο άλλο από το φως μου! Είθε το πυρ της ύπαρξης να κατακαύσει μετασχηματίζοντας κάθε παρελθόν, σκέψη, λόγο, πράξη και συναίσθημα , πρόθυμη θυσία στην Αυθεντικότητα του Είναι!

Κι όμως αλίμονο, πόσα έχω να πάθω και να μάθω ακόμα… αυτά που σήμερα φωνάζω με πάθος, αύριο θα τα αναιρέσω αλύπητα...