Η ακόλουθη μικρή ιστοριούλα είναι δώρο από μια αγαπημένη φίλη , την οποία από καρδιάς ευχαριστώ για το μοίρασμα. Με τη σειρά μου τη μοιράζομαι με όλους σας...
Ένα ζευγάρι δίδυμα συζητούν μέσα στην κοιλά της μαμάς τους.
- "Δεν μου λες... πιστεύεις σε μια ζωή μετά τη γέννηση;"ρωτάει το ένα δίδυμο το άλλο.
- "Ναι φυσικά! Εδώ που είμαστε μεγαλώνουμε και γινόμαστε δυνατοί γι΄ αυτό που θα έρθει μετά..." απαντάει το άλλο δίδυμο.
- "Μα αυτά είναι βλακείες" λέει το πρώτο. "Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση, πως θα μπορούσε να υπάρχει κάτι τέτοιο;"
-"Ακριβώς δεν το γνωρίζω και εγώ. Όμως σίγουρα θα είναι πιο φωτεινά από εδώ και ίσως θα μπορούμε να περπατάμε και να τρώμε από το στόμα.
-"Τέτοια χαζομάρα δεν έχω ξανακούσει! Θα τρώμε από το στόμα; Τι τρελή ιδέα! Αφού υπάρχει ο ομφάλιος λώρος που μας τρέφει. Και πως θέλεις να περπατάς παρακαλώ, αφού ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ μικρός;"
- "Κι όμως, σίγουρα θα γίνεται, όλα θα είναι τελείως διαφορετικά."
- "Τρελάθηκες! Κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω μετά τη γέννηση.
Με τη γέννηση η ζωή τελειώνει. Τέρμα."
- "Το παραδέχομαι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πως είναι η ζωή μετά τη γέννηση. Όμως ξέρω ότι μετά θα δούμε τη μητέρα μας και ότι εκείνη θα μας φροντίσει."
- "Μητέρα; Δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις στη μητέρα! Που είναι λοιπόν;"
- "Μα εδώ, παντού, γύρω μας. Ζούμε μέσα της και από αυτή. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καν!"
- "Χαζομάρες! Τη μητέρα δεν την έχω αντιληφθεί ποτέ, άρα δεν υπάρχει."
- "Κι όμως, μερικές φορές όταν είμαστε απόλυτα ήρεμοι, μπορείς να την ακούσεις να τραγουδάει ή να τη νιώσεις όταν χαιδεύει τον κόσμο μας..."
Henry Nouwen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου