Μπορώ να έχω τη ζωή που θέλω

"Μπορώ να έχω τη ζωή που θέλω"

Μοιάζει άπιαστο και ανόητο ακόμα και να το διατυπώνω με λέξεις. Κάποιος μέσα μου γελάει με πίκρα και με περιφρόνηση. Μπορώ; «Σιγά να μην μπορείς!» Με εμποδίζει ακόμα και να ονειρευτώ. Με έχει πείσει με ακλόνητα λογικά επιχειρήματα, όλα βασισμένα στο φόβο, ότι δεν μπορώ, ότι δεν δικαιούμαι να έχω τη ζωή που θέλω. Με κρατάει δέσμια με το φόβο της αλλαγής στα βαλτωμένα χιλιοπερπατημένα μέρη του μυαλού και της ζωής μου, στη δική μου ζώνη άνεσης. Εκεί που νιώθω ασφαλής και προστατευμένη από κάθε «κίνδυνο» που θα χάλαγε την φαινομενική ισορροπία και ηρεμία της Μαρίας, στα όρια που έφτιαξα για τη δική μου φυλακή. «Μέχρι εκεί σε παίρνει, μέχρι εδώ μπορείς να ζητήσεις, αυτά δικαιούσαι. Τι θέλεις και τα σκαλίζεις; Μια χαρά είσαι. Αχάριστη! Πόσοι άλλοι γύρω σου πεινάνε και υποφέρουν. Έχεις πολύ περισσότερα από πολλούς. Που πας στο άγνωστο και τι να τολμήσεις!»…Στα κελιά όμως, ό,τι χρώμα και να βάλεις , παραμένουν κελιά.

Όλες οι φτιαχτές φυλακές γύρω μου ενώνονται. Ούτε εγώ, ούτε και κανείς άλλος δεν πιστεύει πια ότι μπορεί να έχει τη ζωή που θέλει. Κι αυτό είναι ομολογουμένως καθησυχαστικό για τη φοβισμένη Μαρία – όλοι στην ίδια μοίρα είμαστε. Μαζί με την εσωτερική επικριτική φωνή του μυαλού, την ακλόνητη πεποίθησή μου ότι δεν μπορώ, όλα γύρω μου με πείθουν: και οι τηλεοράσεις και οι φίλοι και η οικονομική κρίση και ότι άλλο θες. Όλοι μας μοιάζουμε σαν ναρκωμένοι, προχωράμε στους ίδιους δρόμους, κάνουμε τα ίδια λάθη, περιμένουμε αυτά που βρίσκουμε μπροστά μας και όταν επιβεβαιωνόμαστε χαιρόμαστε πικρά.

Ενώ όλα γύρω μας γκρεμίζονται και κάθε έννοια ασφάλειας, προγράμματος, προϋπολογισμού, σχεδιασμού φαίνεται πλέον γελοία, εμείς ακόμα αναζητάμε την ασφάλεια και την ισορροπία σε κάτι έξω από εμάς, που φυσικά πειστήκαμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε. Δεν είναι αληθινή τρέλα όλο αυτό; Μάταια αναζητάμε κάτι που δεν υπάρχει (την ασφάλεια) στην περπατημένη οδό που μέχρι σήμερα δεν μας πήγε ποτέ εκεί που έδειχνε η ταμπέλα. Κι όμως παρόλο που ξέρουμε ότι η διαδρομή δεν οδηγεί πουθενά, επιμένουμε να πηγαίνουμε από τον ίδιο δρόμο, να μην πετάμε το GPS του μυαλού μας στα σκουπίδια, ώστε να αμφισβητήσουμε όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε και να αναζητήσουμε άλλο δρόμο, βασισμένοι στη δική μας διάκριση και εσωτερική καθοδήγηση. Πόσες κρίσεις και ανατροπές θα χρειαστούν για να μας δείξουν ότι η ασφάλεια δεν βρίσκεται σε κάθε είδους εξάρτηση, στο φόβο, στο κλείσιμο και στον πόνο;

Μα, μήπως ξέρουμε κάτι άλλο; Αμφισβητήσαμε ποτέ το ίδιο μας το μυαλό, την εκπαίδευσή μας, τα όσα μάθαμε ως σωστά και επιθυμητά από τους γονείς μας, από τους δασκάλους μας, από τα ήθη και έθιμα, από την σύγχρονη κοινωνία; Πώς να βρεις άλλο δρόμο όταν πιστεύεις ότι αυτός που βρίσκεσαι όλη σου τη ζωή είναι ο σωστός, κι ας μη σε έχει οδηγήσει ποτέ μέχρι τώρα εκεί που λες ότι θέλεις να πας;

Και ερχόμαστε στο δεύτερο και εξίσου σημαντικό μέρος της ίδιας δήλωσης…που θέλω να πάω - «τη ζωή που θέλω». Ποια ζωή θέλω; Πως είναι αυτή η ζωή δηλαδή; Τι διαφορετικό έχει; Πως είμαι εγώ μέσα σ΄ αυτήν; Τολμώ να την ονειρευτώ όμως, εφόσον πιστεύω ότι δεν μπορώ, ότι δεν αξίζω να την αποκτήσω; Ο φόβος και η απογοήτευση εύκολα σβήνουν τις εικόνες… Κι όμως αυτές επιμένουν να βγαίνουν, ο Εαυτός μου δεν μ΄ αφήνει να τις ξεχάσω. Γιατί να μην μπορώ; Ποιος μου λέει ότι δεν μπορώ και γιατί τον αφήνω να με πείθει; Μέχρι σήμερα κυνηγούσα να ικανοποιήσω τα όνειρα άλλων που δέχτηκα ως δικά μου. Μήπως είναι καιρός να διεκδικήσω τα δικά μου; Πόσο εκτιμώ την περιορισμένη στο χωροχρόνο, ζωή της Μαρίας; Τι θέλω να ζήσω από εδώ και πέρα; Έχω επιλογή; Η απάντηση είναι Ναι, αν αυτό πιστεύω και Όχι, αν πάλι αυτό πιστεύω. Η πεποίθησή μου δείχνει την αλήθεια μου. Θα πάρω τους φόβους μου παρέα και θα διακινδυνεύσω το βήμα στο κενό; Σε τι από όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα να πιστέψω ως αλήθεια; Που είναι η χαρά της δημιουργίας, η έκφραση του εαυτού μου, η επίγνωση της κάθε στιγμής, τα βήματα προς το καινούργιο, η κατανόηση, η αποδοχή, η σοφία, η αγάπη; Που είναι το γέλιο, το δάκρυ, ο πόνος και η χαρά μαζί;

Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι είχα μια περίεργη συνήθεια. Όταν έπιανα ένα βιβλίο για να το διαβάσω, πήγαινα αμέσως στις τελευταίες σελίδες, διάβαζα το τέλος του και μετά ένιωθα άνετα να το διαβάσω και να απολαύσω σελίδα σελίδα, από την αρχή και με την ησυχία μου. Αλλιώς ανυπομονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να χαρώ την ανάγνωση. Ακόμα και μέσα σε ένα βιβλίο, δεν ένιωθα άνετα να μην ξέρω, αναζητούσα παντού την ασφάλεια του γνωστού. Η ζωή της Μαρίας είναι ένα βιβλίο, ένα παραμύθι και ξέρω ότι δεν θα μου κάνει τη χάρη να μάθω το τέλος του για να μπορέσω να το ζήσω από την ασφάλεια του γνωστού! Μαθαίνω να αναγνωρίζω την αλήθεια μου παρατηρώντας τον εαυτό μου. Σαν πρωτάκι και εγώ, πάλι στην πρώτη δημοτικού, κάθε μέρα, ξανά από την αρχή για να ξεμάθω ό,τι με τόσο κόπο μου έμαθαν…Τώρα πια επιλέγω, θέλω και αναλαμβάνω την ευθύνη να είμαι ελεύθερη, να ζήσω στην ανασφάλεια και να χαρώ κάθε της στιγμή!