Ο σπόρος

Ένα πρωινό από αυτά που χαμογελάς στον ήλιο προτού κλειστείς σε ένα βρώμικο λεωφορείο και μετά στο κλουβάκι της δουλείας σου, ένα τέτοιο απλό και καθημερινό, ένα πρωινό σαν όλα τ’ άλλα τέλος πάντων, έζησα κάτι πολύ περίεργο.

Στεκόμουν, όχι και τόσο υπομονετικά, στη στάση των λεωφορείων κάπου σε μια κεντρική λεωφόρο της μεγαλούπολης. Μπροστά μου η ατέλειωτη κίνηση των αυτοκινήτων, η φασαρία τους, η δύναμή τους, τα καλά και τα κακά τους. Χαμένη στις σκέψεις και στο μουρμουρητό του μυαλού μου, ξαφνικά παρατηρώ να περνάει πάνω από τον αριστερό μου ώμο ένα αέρινο λευκό χνουδωτό μπαλάκι, από εκείνα τα σποράκια, ούτε ξέρω από ποιο φυτό (είναι ανάγκη να ξέρω από ποιο;), που επιμένουν να πετάνε για να βρουν μέρος να φυτρώσουν. Τίποτα περίεργο μέχρι τώρα, εξόν που η χνουδωτή μπαλίτσα ήταν τόσο λαμπερά λευκή, τόσο ευαίσθητη, τόσο χαριτωμένη και κατευθυνόταν με αργές νωχελικές κινήσεις προς την τρομερή ροή των αυτοκινήτων μπροστά μου, τραβώντας σαν μαγνήτης την αμέριστη προσοχή μου.

Παρατηρούσα μαγεμένη το πώς πετούσε, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κινητήρα, χωρίς περίπλοκους μηχανισμούς, χωρίς πιλότο (έτσι νόμιζα). Ήταν πάντα ένα μέτρο πάνω από κάθε είδους αυτοκίνητο ή φορτηγό. Νόμιζα πως η δύναμη του αέρα από την κίνηση των αυτοκινήτων την παράσερνε και δεν την άφηνε να πέσει. Κι έτσι αργά, αλλά όχι και τόσο αργά, διέσχισε κάθετα όλη τη λεωφόρο, το ενδιάμεσο διάζωμα και μπήκε αιωρούμενη το ίδιο χαριτωμένα, στο αντίθετο ρεύμα. Κι εγώ περίμενα να δω τι θα γίνει, θα τα κατάφερνε ως την άλλη άκρη άραγε; Θα την πατούσαν τα αυτοκίνητα; Μόνο αυτές τις δύο επιλογές έβλεπα ως εναλλακτικές. Κι όμως …

Αυτό που έγινε δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Η χνουδωτή μπαλίτσα αιωρήθηκε για λίγο πάνω από το αντίθετο ρεύμα και μετά γύρισε πίσω! Ναι, η πορεία άλλαξε απότομα, με κάθετη κατεύθυνση και στα δύο αντίθετα ρεύματα αέρα, ο σπόρος γύρισε και σταμάτησε στη νησίδα! Και βέβαια εκεί ήταν κι άλλα αγριόχορτα και χώμα και θα φύτρωνε μια χαρά. Αλλά πως στο καλό έγινε αυτό;

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΗΞΕΡΕ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ, δεν πήγαινε στην τύχη! Διάλεξε να γυρίσει πίσω και να πέσει εκεί στο διάζωμα.

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΙΧΕ ΕΠΙΛΟΓΗ, είχε βούληση και έκανε αυτό που ήθελε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αλαζονικού και ανόητου ανθρώπου (εμένα) που πιστεύει ότι τόσο ο σπόρος όσο και εκείνος είναι έρμαια της τύχης και του μοιραίου.

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ, κόντρα σε κάθε δική μου έννοια ευαισθησίας, αδυναμίας και ασημαντότητας. Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αν το καλοσκεφτείς, να διασχίσεις μια τρομερή (για μένα) λεωφόρο, με δυνατά ρεύματα αέρα, με χίλιους κινδύνους και ενάντιες πιθανότητες. Τέτοιες σκέψεις  βέβαια μόνο ο νους του ανθρώπου μπορεί να σκαρφιστεί, για να βάλει εμπόδια που δεν τον αφήνουν να κάνει αυτό που θέλει.

Για τη μικρή χνουδωτή μπαλίτσα και το σπόρο που αγκάλιαζε, όλα αυτά δεν ήταν εμπόδια,  ήταν μέσα για να φτάσει εκεί που ήθελε.

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΙΧΕ ΕΠΙΓΝΩΣΗ, ΕΙΧΕ ΕΠΙΛΟΓΗ - ΕΙΧΕ ΘΕΛΗΣΗ  - ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ!

ΕΜΕΙΣ;