ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ

Η εποχή του καρναβαλιού είναι μια ιδιαίτερη εορταστική περίοδος φτιαγμένη κι αυτή για να δίνει αφορμές διαφυγής από μια ανούσια καθημερινότητα, αφορμές διασκορπισμού και απόσπασης του νου σε «άλλα ενδιαφέροντα». Τα έθιμα επιβάλλουν τη μεταμφίεση, το πείραγμα, το γλέντι με τη μουσική υπόκρουση των βραζιλιάνικων, λάτιν και δημοτικών ασμάτων σε ένα ακατανόητο συνονθύλευμα ήχων, τον ξέφρενο χορό. Την ίδια ώρα ακριβώς που η θρησκεία αγανακτεί κρυφά ή φανερά με τους καρναβαλιστές, θεωρώντας τις Απόκριες μια περίοδο ικανοποίησης αμαρτωλών ορέξεων πριν τα πρόβατα οδηγηθούν στη σφαγή… εννοώ οι πιστοί στα πάθη, στη νηστεία, στη μετάνοια και στην χριστιανική ανάσταση (και το τσιμπούσι). Μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, θα ήθελα να σταθώ στο έθιμο της μεταμφίεσης, στο μασκάρεμα!

Στο καρναβάλι μπορούμε να μεταμφιεστούμε, να φορέσουμε, με την ασφάλεια του προσωρινού, ό,τι χαρακτήρα και όψη θέλουμε.

Οι καταφορτωμένες με άπειρες υποχρεώσεις «πέντε σε ένα» γυναίκες-εργαζόμενες-μητέρες-νοικοκυρές-σύζυγοι, μπορούν τώρα να ντυθούν σέξι καλόγριες, διαβολίτσες ή πειρασμοί χωρίς κανένας να τις κατακρίνει σαν τσούλες και ελευθέρων ηθών. Αντίστοιχα οι ωραίες και ελεύθερες γυναίκες μπορούν επιτέλους να γίνουν οι θεές, οι Κλεοπάτρες, οι βασίλισσες, οι γοργόνες που ονειρεύονται στην ωραιοπάθεια του καθρέφτη τους. Κάποιες από αυτές ίσως να επιλέξουν (πάλι για λίγο) να μεταμφιεστούν σε κακάσχημες μπαμπόγριες, χοντρέλες και μάγισσες, κρύβοντας για λίγο το άγχος τους να διατηρήσουν τη νεότητα, τη σιλουέτα και την ομορφιά τους.

Όλοι μας μπορούμε να ντυθούμε μωράκια εκφράζοντας άφοβα την ανωριμότητά μας και την ανάγκη να ξαναγίνουμε παιδιά. Ή να ντυθούμε σαν κάποιο ζώο ή σαν πρωτόγονοι ή ινδιάνοι σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συνδεθούμε πάλι με την αρχέγονη φύση που έχουμε αποποιηθεί. Με άνεση γινόμαστε όποιο είδος κακού θα θέλαμε βαθιά μέσα μας να είμαστε ή μεταμορφωνόμαστε σε αγγελική υπόσταση που νομίζουμε ότι δεν είμαστε.

Τα αγοράκια μπορούν να γίνουν επιτέλους υπερήρωες και να έχουν τη δύναμη και την εξουσία που ως αδύναμα παιδιά στερούνται. Τα κοριτσάκια μπορούν απροβλημάτιστα να μοιάσουν στις ποπ σταρ και στα γελοία είδωλα της τηλεόρασης, αφού όλοι θα λένε τι χαριτωμένα που είναι. Οι έφηβοι θα βάλουν ό,τι εξωφρενικό, προκλητικό, ανατρεπτικό, φρικιαστικό και αηδιαστικό σε όψη μπορούν να βρουν, δοκιμάζοντας τα όρια τόσο του δικού τους φόβου, όσο και τις αντοχές των γονιών τους, πάντα σε ασφαλή πλαίσια.

Οι άντρες να δοκιμάσουν επιτέλους πώς είναι να φαίνεσαι και να συμπεριφέρεσαι σαν γυναίκα, χωρίς να φοβούνται για την φήμη και τον ανδρισμό τους. Για λίγο ευτυχώς, οι νέοι άντρες θα γίνουν γέροι, ξορκίζοντας στο μυαλό τους τα απεχθή γηρατειά και το θάνατο που τρέμουν. Οι καταπιεσμένοι πολίτες μπορούν να γίνουν οι μισητοί πολιτικοί, βγάζοντας όλο το άχτι τους την ώρα που ξεφτιλίζουν τις ψεύτικες εικόνες τους. Μπορούμε να γελάσουμε με το χάλι μας, με τον αδύναμο εαυτό μας και με τη χρεωκοπημένη κοινωνία μας.

Για σκέψου… Μπορούμε να βάλουμε άσχημες μουτσούνες , χοντρές σπυριάρικες και τριχωτές μύτες , ψεύτικες φαλάκρες, ξετσίπωτα στήθη και κοιλιές και να μην αηδιάσουμε με την εικόνα μας στον καθρέπτη, να μην τρέξουμε σε διαιτολόγους και πλαστικούς χειρούργους, να μην πάμε σε αισθητικούς και δερματολόγους να μας «διορθώσουν» την εικόνα μας! Γιατί ξέρουμε ότι είναι μόνο μια μάσκα, δεν είμαστε εμείς. Γελάμε, αστειευόμαστε, πειραζόμαστε, τις αγαπάμε τις μεταμφιέσεις μας, γιατί μας δίνουν την ευκαιρία να παίρνουμε τη ζωή πιο ελαφρά, ξεφεύγοντας από αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε.

Υπάρχουν κι άλλοι που δεν παίζουν το παιχνίδι του μασκαρέματος, κάποιοι γιατί θεωρούν τη ζωή πολύ σοβαρή για να την παίρνουν τόσο ελαφρά, άλλοι γιατί φοβούνται το φανερό μασκάρεμα και προτιμούν να μένουν στο αφανέρωτο, άλλοι γιατί βαριούνται και κάποιοι (λίγοι) γιατί απλά δεν το χρειάζονται.

Κι όταν πια βγάλουμε τις φανερές μασκαράτες, νομίζουμε ότι είμαστε τώρα ο δήθεν αληθινός μας εαυτός...

Δεν αναγνωρίζουμε τις άπειρες μάσκες που επιλέγουμε κάθε στιγμή να φοράμε, όπως και τις άλλες που τις φοράμε, αγωνιώντας να τις κρύψουμε…

Δεν συνειδητοποιούμε το πόσο πονάμε και βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας, όταν ταυτιζόμαστε με τις μάσκες και τους ρόλους που «παίζουμε»…

Και η μασκαράτα συνεχίζεται…